#LesNuits22 - caroline - Kleurenpracht

Botanique, 27 april 2022

Aaah, Les Nuits! Dat is genieten van de avondzon op de trappen van dat machtige gebouw. Dat is mensen ontmoeten die je lang niet meer gezien hebt, drankje of hapje in de hand. Maar vooral: dat is muziek, die je anders niet te horen krijgt.

Ok, dat laatste statement mag je met een korreltje zout nemen. Ongetwijfeld zou er voor een deel van deze optredens ook elders wel een zaal gevonden zijn, maar dat neemt niet weg dat je zelfs bij die optredens hier voorprogramma's krijgt, die je anders (waarschijnlijk) niet had meegemaakt.

Voorprogramma's als het exotische Mabe Fratti bijvoorbeeld, geconstrueerd rond een Mexicaanse jongedame met een voorliefde voor improvisatie, die cello, stem, synthesizer en een snoepzak vol knopjes en samplers gebruikt om tot het gewenste resultaat te komen. Om dat op een podium tot leven te brengen had ze in de Botanique drie muzikanten meegebracht, die weliswaar duidelijk op haar aangeven inspeelden op wat er uit haar cello en/of microfoon kwam. Dat alles maakte het de vroegkomers niet eenvoudig om zich in te leven. Het was immers zoeken naar structuur in wat vooral chaotisch leek over te komen. Tot ze zich dan beperkte tot enkel cello en stem en de elektrische gitaar, synths en samplers/sequencers als extra werden toegevoegd en alles toch voor één keertje op zijn plaats viel. Maar eigenlijk was het kalf toen al verdronken.

Dat zat bij caroline dan toch enigszins anders. Niet alleen hadden wij de kans gekregen om toch al vertrouwd te raken met het werk van dit achtkoppige combo, het was ook al snel duidelijk dat dit gezelschap sinds 2017 (heeft ge)werkt aan dit materiaal vooral door ermee te touren.

Voor ons, aandachtige toeschouwers, was het in elk geval een openbaring. Opgesteld in een soort van open cirkel, werd de muziek, die op plaat toch als abstract overkomt, hier met veel animo leven ingeblazen. Want hoewel techniek voor de doorsnee muziekliefhebber waarschijnlijk van ondergeschikt belang is, was het enorm boeiend om te zien hoe een nummer als concert(- en plaat)opener Dark Blue ontkiemde in een soort van aimabel vioolgevecht, ontbolsterde met gitaar, bas, percussie en drums om dan tot volle kleurenpracht te komen. En het was al snel duidelijk dat elk van de acht muzikanten een steentje bijdroeg tot het bouwwerk in kwestie.

De koortjes in IWR, het schier eindeloze herhalen van de gitaaruithalen in Skydiving Onto The Library Roof, de intro tot Good Morning (Red), dat een fantastisch orgelpunt zette achter een schitterend concert,... Het was een heleboel om te behappen en het liet je ademloos achter.

Soms had het iets sacraals, iets religieus. Toen wij in Natural Death een soort van klokkengelui meenden te herkennen bijvoorbeeld. En dan was er nog het eerder al vermelde Skydiving dat aan een soort van statige processie deed denken, waarbij gitarist Casper Hughes zelfs even letterlijk uit de band sprong en binnenin de cirkel heel even uit de bol ging. caroline is een verademing, iets waarin de jazzliefhebber zich kan vinden, maar waarin ook de indie-aanhanger zijn gading vindt.

Maar dit alles is slechts een interpretatie, een aantal losse indrukken. Ga dit volgende keer vooral zelf beleven en wordt betoverd door deze feestmaaltijd voor je oren en hersenen. Je zal het je niet beklagen.