Les Nuits Botanique: Joe Gideon & The Shark - Psychedelisch
Botanique, Brussel, 12 mei 2009
Het debuut van Joe Gideon & The Shark had ons eerder al behoorlijk dooreen geschud, en daardoor kregen ze op Les Nuits Botanique blijkbaar een prominente plaats op de affiche. Weliswaar in de kleinere rotonde, maar toch vond het publiek vlot de weg naar de meest charmante zaal van Brussel.
Toen Jennifer Gentle aan zijn set begon, hadden wij nochtans onze twijfels bij de opkomst van de avond. De kwieke Italianen lieten dat echter niet aan hun hart komen, stelden zich kort voor en zetten meteen de beuk erin. In de VK hadden wij eerder dit jaar al gezien dat dit een interessant bandje om volgen was. Met gitaar, drums en toetsen speelden deze vreemde vogels haasje over met een heel spectrum aan genres. Van fanfaremuziek over kinderliedjes tot progrock, alles kreeg een plaatsje in de songs.
De specifieke stem van Marco Fasolo, die het midden houdt tussen gillen en zingen, in combinatie met zijn springerige gitaarspel en de baspedalen van toetsenist Liviano Mos resulteerden in een psychedelisch stoofpotje, gekruid met de strakke drums van Alessio Gastaldello. Songs als Take My Hand kregen een bijzonder vreemde opbouw, maar de bochten die werden genomen, hielden de toeschouwers constant op het puntje van hun stoel. De zaal stroomde dan ook terecht stilaan vol.
Ook John & Jehn paste binnen het psychedelische plaatje dat de programmatoren voor ogen hadden bij het samenstellen van de affiche. Terwijl John met zijn gitaar het podium afholde, leefde Jehn zich uit op haar orgel, met de drumcomputer als ondersteuning. De lofi van dit duo was echter niet meteen aan ons besteed; daarvoor waren de songs te inwisselbaar. En ook toen Jehn de basgitaar voor haar rekening nam, kwam daar niet echt veel verandering in.
Dat was toch wel anders bij Joe Gideon & The Shark. The Shark had zich omringd met een keur aan instrumenten, gaande van haar drumkit langs een piano over een sampler naar een glockenspiel. En in bisnummer True Nature nam deze jongedame – want dat was ze wel degelijk – ook nog eens de ritmegitaar ter hand. Joe Gideon nam intussen de gitaar en de bas voor zijn rekening.
De verhaaltjes die in songs als Kathy Ray verteld worden, leken bijna tot leven te komen. Gideon hield zijn sidekick voortdurend in het oog, terwijl hij zijn teksten passioneel de zaal instuurde. Vooral de enige ballade uit hun repertoire, Anything You Love That Much You Will See Again liet menigeen met een krop in de keel achter. De reactie van het publiek was trouwens overweldigend, waardoor het duo nog één keer op zijn stappen terugkeerde, om met True Nature het orgelpunt van de avond te zetten.
Dit was een avond op hoger niveau. En zelfs al waren wij niet echt in de wolken over John & Jehn, de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat het publiek ook daarbij volledig uit de bol ging.