Les Nuits Botanique: Clare & The Reasons - Alles, behalve de muziek

Botanique, Brussel, 18 mei 2009

Les Nuits Botanique hebben sinds dit jaar een nieuwe zaal. ‘Le Grand Salon’ is in feite niet meer dan een verzameling van andere deeltjes Botanique in een ruimte die anders dienst doet als museum, maar het werkt. Men neme de rode fluwelen zeteltjes van de Witlof Bar, enkele lederen barkrukken die we ook al in het Koninklijk Circus hadden gezien, de zwarte zitplateaus van het café en dan nog enkele poefjes. Afwerken doen we met gordijnen, sfeervolle verlichting, kamerplanten en enkele lampen, en je hebt een uitnodigend en hoogst comfortabel zaaltje. Wat zegt u? De muziek?

Als er één groep gemaakt is om in dit soort boudoir op te treden, dan is het wel het jarenveertigcombo Clare & The Reasons. Vorig jaar brachten ze een cd uit met de naam ‘The Movie’, doordrenkt met Hollywoodiaanse filmmuziek van een halve eeuw geleden. En ook de coverfoto liet weinig aan de verbeelding over qua nostalgie. Ze toonde de frontvrouw met rode lippen en een sober, maar stijlvol hostessenpakje. U begrijpt wel dat zoiets verwachtingen schept. Zeker in combinatie met gedempt licht en rode, fluwelen zetels.

Maar toen Clare en haar Reasons opkwamen, bleek dat ‘Casablanca’ vestimentair ver te zoeken was. Niet dat ze hun best niet gedaan hadden - de band had zich collectief en uniform in het rood gehuld - maar de sneakers en rode blinkende legging deden eerder denken aan jaren tachtig Ketnet dan aan pakweg Glenn Miller of The Andrews Sisters.

Muzikaal valt er nochtans wat te zeggen voor Clare & The Reasons. De muzikanten weten zich goed te redden in kleine stukjes improvisatie en de samenzang op een liedje als Alphabet City klinkt fantastisch. Love Can Be A Crime is beeldschoon. Bovendien brengen ook de liedjesteksten je meermaals aan het lachen, zeker het hilarische Cook For You. En tot slot kan frontvrouw Clare een stukje zingen.

En toch liggen de grootste beperkingen van de band net in Clares stem en in de songs. Variatie zou de magische oplossing voor al die problemen zijn geweest, maar dat is net wat volledig ontbreekt. Alle liedjes van de band zijn stuk voor stuk downtempo filmische stukjes muziek met invloeden van jazz en bossa nova.

Bovendien ligt de kwaliteit niet altijd bijzonder hoog. De beste nummers van de avond blijken de covers Everybody Wants To Rule The World en Georgia On My Mind. Clare volgt op intussen het ritme van de muziek en varieert tussen zacht jazzy geneuzel en zingende zaag.

De band probeerde algemene narcolepsie te voorkomen met allerlei gimmicks als zaklampen, spelletjes met het publiek en een Rubik’s Cube, en het publiek vond dat allemaal erg leuk. Maar voor ons gingen ze finaal kopje onder. Exit Clare & The Reasons.