Les Nuits Botanique: Au Revoir Simone, Grace, Vini - Korte Rokken en Zomerse Pop

Botanique, Brussel, 13 mei 2009

Niets geeft dat lekkere zomergevoel beter weer dan kortgerokte deernes en vrolijke popdeuntjes. Het was dan ook een slimme zet van de programmatoren van Les Nuits Botanique om Au Revoir Simone te programmeren op deze zonnige zondag.

Op 19 mei ligt de derde langspeler van deze drie dames uit Brooklyn in de winkels, en dat bleek iets om naar uit te kijken. Aan het concept werd niet gemorreld: lichtvoetige popdeuntjes werden sober begeleid met drie keyboards en een eenzame tamboerijn of drum. Soms klinkt dat een beetje seutig, maar vorige zondag werkte dat rechtstreeks in op het gemoed.

Voor een naar OMD refererende track vroegen ze om het licht uit te doen, om de sfeer iets psychedelischer te maken. Maar eigenlijk was dat niet eens nodig. Zelfs bij klaarlichte dag in een zonovergoten park zouden wij hierbij immers het gevoel krijgen dat we hallucineerden.

Grace is een Franse wereldburger met de allures en de kapsones van een fotomodel, van het soort dat rondhuppelen op een podium vast hard werken vindt. Met haar stem, die even gepolijst klinkt als die van Mariah Carey, mikt ze vast op een internationale doorbraak in de muziekbusiness. En afgaande op de respons van het publiek op deze mengeling van r&b, reggae en wereldmuziek zou dat nog wel eens kunnen lukken ook.

Spreek er ons dus niet over aan als we over vijf jaar op een hit van haar staan dansen tijdens een trouwfeest. Het probleem is immers niet dat haar muziek niet aanstekelijk is, wel dat het allemaal een beetje te veel klinkt als al die andere muziek die al in de hitparade staat. En dat is doorgaans niet iets waar we wild van worden.

Ook bij het carnavalsfeest dat Vinicio Capossela ontketende in de orangerie hadden we trouwens onze bedenkingen. In dronken toestand en familiale omstandigheden is er geen bezwaar tegen een goede polonaise op zijn tijd, maar als kritische cultuurconsument moeten we toch enige kanttekeningen plaatsen bij de muzikale kwaliteit van dit spektakel.

Tót Adamo plots op het podium verschijnt. Want dan worden zelfs wij meegesleurd in een enthousiasme voor dit chaotische circus, ook al klonk de muziek als een soort spaghetti-country met mariachi-trompetten en had het een hoog hoempa-gehalte.

Een cd zullen ze aan ons niet kunnen slijten, maar wie een aanbeveling zoekt voor een feestje in een Italiaanse wijk in Limburg: Vinicio Capossela is uw man.