Les Nuits Botanique: Au, Brakes, Art Brut, The Phantom Band - Spookachtig hoogtepunt
Botanique, Brussel, 12 mei 2009
Hartverscheurend is het. Maar je moet nu eenmaal keuzes maken op zo'n avond waar in elke zaal wel twee of drie bands spelen die op het verlanglijstje staan. Het had Dear Reader kunnen zijn, Das Pop, Metric of Get Well Soon. Maar uiteindelijk was de aantrekkingskracht van The Phantom Band, Art Brut, Brakes en AU het grootst.
“Was the sound ok?”, vroeg Andy Wake, synth-tovenaar van The Phantom Band, met een bezorgde blik toen we na het optreden aan de merchandisestand stonden. Het was fucking fantastisch, meneer Wake. We sidderen nog steeds na van de elektrische shock die we opliepen bij deze show. Gitaren die aan de ene kant klonken als misthoorns en aan de andere kant verfijnd de diepte ingingen, een sound die je meesleurde naar donkere riolen waar je voortdurend op je hoede moest zijn én een show die gestaag naar een hoogtepunt toewerkte. Wat kan je in godsnaam nog meer van een optreden verlangen?
Op een grondlaag van donkere, onheilspellende synths werd een eerste, stevige “couche” drums en bas gelegd, waarna gitaristen Duncan Marquiss en Greg Sinclair – die laatste bijna voortdurend met het hoofd verborgen in de kap van zijn trui en de rug naar het publiek, zich volop concentrerend op zijn pedalen – de finishing touch aanbrachten. Daartussen laveerde zanger Rick Anthony voortdurend als een volleerd koorddanser. Songs als Folk Song Oblivion lieten het publiek sprakeloos achter. Als opener van de avond kon dit tellen.
In de Orangerie was intussen plaats geruimd voor de grote bek van Eddie Argos, vaandeldrager van Art Brut, die hun nieuwe plaat ‘Art Brut vs. Satan’ kwamen voorstellen. Wie de band al eens op een podium zag, weet dat het vooral de frontman is die alle aandacht naar zich toezuigt. De rest van de band beperkte zich ook nu tot bijrolletjes.
De punky popsongs waarover Argos zijn teksten declameert, zijn leuk voor even, maar kunnen de aandacht niet voortdurend vasthouden, zelfs niet als in My Little Brother geknipoogd wordt naar The Ramones. Pas naar het einde van de set werden de messen echt geslepen, met een strak Emily Kane. Ook afsluiter Good Weekend, inclusief de standbeeldentruc, was zeker de moeite waard. Maar al bij al konden zelfs de klassieke kunstjes van Argos – het publiek induiken, touwspringen met de microfoondraad, bekken trekken, … - ook de insluipende verveling niet verjagen.
Neen, geef ons dan maar Brakes. Dit samenraapsel van (al dan niet voormalige) leden van Electric Soft Parade en British Sea Power heeft met ‘Touchdown’ net zijn derde cd uitgebracht en weet zijn publiek ook zonder poespas in te pakken. Dat wil nog niet zeggen dat de band compleet van humor gespeend is. Zo hebben ze bijvoorbeeld lak aan de klassieke drie-minuten-per-nummeraanpak en draaien ze er hun hand niet voor om om een song van vijftien seconden (Consumer Producer, net genoeg voor één gitaarriff en een drumroffel) twee keer te spelen.
Wij hebben in elk geval genoten van rauwe versies van I Can’t Stand To Stand Beside You of het recentere Don’t Take Me To Space (Man). Bovendien waren Cease & Desist en Porcupine or Pineapple weer raakgeplaatste uppercuts. Dat de snelheid soms uit de show gehaald werd met meer ingetogen, op country gebaseerde nummers als On Your Side vergeven we hen dan ook graag.
Met AU (speek uit 'Eei Joe') werd de avond helaas in mineur afgesloten. De experimentele band rond multi-instrumentalist Luke Wyland verloor zichzelf te vaak in jazzy geneuzel om boeiend te kunnen zijn. Wyland leefde zich ongetwijfeld uit op zijn piano, en ook drummer Dana Valatka toonde zich een prima jazzdrummer, maar de songs waren te weinigzeggend om de aandacht vast te houden. Pas toen Wyland zijn piano aanvulde met klanken uit de gitaar, werd de aandacht even getrokken. Maar naast eenzame enkelingen in het publiek leken vooral de muzikanten zich te amuseren.
Ondanks enkele mindere optredens was dit een meer dan geslaagde avond. Iets wat we vooral aan de spookachtige klanken van The Phantom Band en de inzet van Brakes te danken hadden.