Les Nuits Botanique - The Kids Are Alright
Botanique, Brussel, 8 november 2008
Nog meer dan op de grote(re) festivals zit de charme van dit stadsfestival hem in de onverwachte line-up en/of de onbekende namen die hun opwachting maken. Nelson, een Parijse groep met op hun conto één album (‘Revolving Doors’) is als eerste aan de beurt. Het viertal musiceert met veel zelfvertrouwen dat zich uit in rondspringende muzikanten en gebiologeerd gestaar. De muziek ontleent veel aan new wave en doet denken aan een kruising van pakweg Fad Gadget zonder zelfmoordneigingen en Devo zonder humor. Dat ze goed hebben gekeken naar land- en genregenoot Colder mag duidelijk zijn. Nummers als People and Thieves zijn charmant, maar niet beklijvend. Maar de inzet is groot en wij geven ze dan ook graag het voordeel van de twijfel.
Grootste verrassing van de avond is ongetwijfeld de heer Derrick C. Brown, een ‘beat poet’ die door Cold War Kids op sleeptouw wordt genomen “omdat het niet eerlijk is dat je als rockband kan touren en als dichter niet”. Derrick Brown citeert uit eigen werk (de bundels ‘Born In The Year Of The Butterfly Knife’ en ‘I Love You Is Back’) of gewoon uit het hoofd. Ondersteund door sporadische klanken (helikopters, een trom of enkele pianoriedels) of zonder wat voor achtergrondgeluiden ook weet hij het publiek uit zijn hand te laten eten. Sublieme woordspelingen, subtiele details en scherpe waarnemingen doen de tijd voorbij vliegen zodat meteen al kan worden overgegaan tot de volgende groep op het programma.
Als alternatief voor zijn rockcombo Black Mountain creëerde Stephen McBean met Pink Mountaintops ruimte voor zijn iets meer ingetogen en introspectieve singer-songwriter-nummers. Bijgestaan door de lieflijke zang van Amber Webber en occasioneel door leden van de Cold War Kids weet McBean vooral te boeien met akoestische songs als Tourist In Your Town. Als geheel valt de show echter eerder mager uit.
Nadat Derrick Brown de poëtische zielen opnieuw de hemel heeft laten zien, is het dan eindelijk tijd voor de hoofdbrok : Cold War Kids. Toen ze in november 2006 Two Gallants bijstonden, was al duidelijk dat in deze groep erg veel potentie zat. Intussen zijn ze volwassen geworden. Drijvend op de ongewone, voortdurend van tempo wisselende, vertragende en opnieuw versnellende basis van schitterende ritmesectie Matt Aveiro (drums) en Matt Maust (bas), de man met het Brueghelkapje, is het een waar genoegen om zanger/gitarist/pianist Nathan Willett en lead-gitarist Jonnie Russell hun gang te zien gaan. Daarbij wordt er optimaal gebruik gemaakt van het podium. Met andere woorden: ze rennen van hot naar her.
De afsluiter van de plaat Rubidoux komt vanavond als eerste aan bod en het publiek wordt meteen meegevoerd in de roes die de ongewone nummers van Cold War Kids oproepen. Vanzelfsprekend kunnen singles als Hospital Beds en We Used To Vacation rekenen op het grootste enthousiasme, maar ook minder bekende nummers als Saint John en het prachtige Robbers, waarbij de lichtshow wordt vervangen door zaklampen die door de groep en roadies worden gemanipuleerd onder het motto : dan weet het publiek ook eens hoe het voelt met zo’n schijnwerper op je neus. Dit geeft het nummer een heel apart cachet.
Ook nieuwe nummers als Expensive Taste ontbreken niet. In deze nummers is er opnieuw datzelfde ongrijpbare tempo dat eigen is aan deze groep. Erg veel verschil met de bestaande nummers is er niet, maar waarom zouden ze ? Het voorgeschotelde menu is immers veelzijdig genoeg om (nog) niet te gaan vervelen.
Eerlijkheidshalve moeten we toegeven dat naar het einde toe het energieke ietwat uit de set verdwijnt. Niet verwonderlijk als je beschouwt dat de groep dan al drie kwartier met een ongekende energie het hele podium afschuimt. Ook de stem van Nathan Willett laat het dan af en toe afweten.
Maar dat neemt niet weg dat er toch nog twee nummers worden bewaard voor de bisronde. Pregnant en Quiet Please (van de EP ‘Mulberry Street’) ronden een goed concert af en zorgen ervoor dat wij met een goed gevoel en opnieuw zin in het leven huiswaarts keren.