Les Nuits Botanique - Onderhoudend
Botanique, Brussel, 8 november 2008
Alweer is de volgorde der groepen dooreengeschud want het is Grand Island dat de spits mag afbijten in tegenstelling tot wat het ticket vermeldt. Deze Noorse band is erg jong en brengt een soort folk dat we kennen van The Levellers, doorspekt met de nodige orgelklanken. Pal Gustavsen mag dan als een duivel in een wijwatervat tekeer gaan op zijn banjo terwijl hij zijn broer Espen vocaal bijstaat, het instrument gaat op enkele intro’s na volkomen verloren in het geheel. Maar er is voldoende enthousiasme en de groep amuseert zich duidelijk, hetgeen steeds aantrekkelijk is om te zien. De muziek is niet echt opvallend en komt niet boven de middelmaat uit. Blijven oefenen dus, jongens.
Alamo Race Track draait al iets langer mee in de mallemolen der moderne muziek. Na het alom bejubelde debuut ‘Birds At Home’ werd eind vorig jaar opvolger ‘Black Cat John Brown’ geboren. Terwijl het debuut rockt als de beesten, gaat het vervolg meer de bluesrockkant uit. En precies uit dat tweede album wordt vooral geput voor dit optreden. Het titelnummer van dat album verdient in dat verband zeker een vermelding. Vooral drummer Guy Bours steelt de show door het publiek op te jutten en mee te sleuren. Niet echt een spectaculair optreden, maar desondanks best interessant.
En dan is er Shitdisco. Mannelijke strippers, tv’s die in het publiek worden gestort. De wildste verhalen doen de ronde over de optredens van dit viertal uit Glasgow. En het jeugdige publiek lust er pap van. Voor het podium verandert de vloer al gauw in een kolkende massa die, op de maat van vaak twee bassen en een furieus tekeer gaande drummer, als eb en vloed heen en weer golft. De synthesizer wordt door Jan Lee gefolterd en de gitaar van Joe Reeves produceert de meest vuige klanken. Zelf worden we niet bepaald warm van de muziek, maar de energie en het speelplezier laten geen mens onberoerd. Echt foutloos is het parcours uiteraard niet, maar precies die slordigheden maken de charme van deze band uit. Het steeds herhalen van teksten zoals in Fear Of The Future brengen je in trance en voeren je mee op een wolk van pure adrenaline. Wanneer ze er ook nog een cover van No Good van The Prodigy tussengooien, is het hek helemaal van de dam. Deze jongens gaan nog hoge ogen gooien.
Dat het leeuwendeel van het aanwezige publiek gekomen is voor The Rakes zal niemand verbazen. Na verscheidene tournees in het kielzog van andere britpopgoden, is het nu aan hen om de affiche aan te voeren. Dat zij op basis van die ene (steengoede) single (22 Grand Job) hun carrière hebben gebouwd, zal hen en ons een zorg wezen. Op debuut ‘Capture/Release’ staan trouwens wel meer lekker in het oor liggende nummers zoals Violent bijvoorbeeld dat vanavond net als de rest van de songs een high-speed-versie meekrijgt. En wij moeten toegeven dat ook hun tweede plaat ‘Ten New Messages’ beter in het oor ligt dan oorspronkelijk gedacht. Het mag dan allemaal wat minder punky klinken, het zit toch verdomd goed in mekaar. Eerste bisnummer Little Superstitions is daarvan een prima voorbeeld. En ook wat wordt aangekondigd als hun volgende single Trouble is meer dan genietbaar. Op het podium draait het uiteraard vooral rond zanger/gitarist Alan Donohoe die met wapperende handen de maat aangeeft. Drummer Lasse Petersen en bassist Jamie Hornsmith leggen er van meet af aan de pees op zodat het tempo strak blijft. En gitarist en student look-a-like Matthew Swinnerton houdt de toeschouwers bij de les met zijn riffs. Toch jammer dat niet alle nummers van even hoog niveau zijn, maar verder valt er op dit optreden weinig aan te merken.
Deze avond zal niet meteen de geschiedenis ingaan als onvergetelijk, maar onderhoudend was hij ongetwijfeld. Alle verwachtingen werden dan misschien niet ingelost, verveeld hebben we ons zeker niet.