Les Nuits Botanique - Warm gevoel
Botanique, Brussel, 8 november 2008
Vooraf doet de warme muziek van My Name Is Nobody het gure weer even vergeten. Deze uit het Franse Nantes afkomstige band rond zanger/gitarist Vincent Dupas verdrijft de kou uit je gebeente met een mengeling van alt-country en pop, waarbij vooral de meerkoppige zang opvalt. Pianiste Faustine Seilman en drummer Franzel O’Gautreau staan hun frontman namelijk op schitterende wijze bij en geven de songs dat tikkeltje extra. Soms wordt er al eens uit de slof geschoten, maar meestal blijft de sfeer eerder rustig, zonder vervelend te worden. Best een goede band om deze "Kruidtuinnacht" in te zetten.
Voor ingewijden is het geen geheim dat de leden van Herman Dune graag een zijstap maken. Uiteraard maak je daarbij de nodige vrienden en binnen de entourage rond de Franse (de broers hebben een Franse moeder en een Zweedse vader, maar maken er een erezaak van een Franse groep genoemd te worden) band zit ook de uit Brooklyn, New York afkomstige Turner Cody. U vraagt zich misschien af van onder welke steen hij gekropen komt, maar maak u geen illusies : Turner Cody (TC zoals zijn broeksgesp aangeeft) heeft al zes (!) albums op zijn conto staan. Vanavond begint hij bescheiden: met de akoestische gitaar brengt hij in country gewortelde rootsliedjes en doorspekt hij zijn show met ‘"tongue-in-cheek"-humor, zoals het verhaal over hoe in deze Botanique andijvie werd uitgevonden of over de verzameling bourbon in de bestelwagen van het gezelschap. De liedjes die hij schrijft zijn soms grappig en soms intiem, gaan over treinen, bier of zijn soms gewoon erg mooie liefdesliedjes. Voor de laatste twee nummers komen ook de heren van Herman Dune nog even op het podium om Cody met ukulele, bas en percussie bij te staan.
Eenzelfde warm gevoel gaat uit van de liedjes van hoofdact Herman Dune. David (André had geen zin in touren en zit in Berlijn) zingt hun liedjes met veel gevoel terwijl hij zijn Gibson bespeelt als een Spaanse gitaar, een geluid dat samen met de veelvuldig aangewende percussie Herman Dune als act typeert. De haast kinderlijk eenvoudige liedjes (1, 2, 3 / Apple Tree) voeren je mee op wolkjes en geven de show een aparte goed-gevoel-sfeer. Wanneer hij een gitaarsolo speelt, trippelt hij op de tippen van zijn tenen over het podium als wil hij zo de hemel bereiken. Drummer Neman Herman Düne speelt met veel verbeelding en heeft er ook geen probleem mee om slechts gewapend met twee kleine cymbalen als een balletdanseres over het podium te zweven. Op bas wordt de groep trouwens bijgestaan door Turner Cody, die zich ook al uitstekend van zijn taak kwijt. En uiteraard is er percussionist/trompettist Doctor Lori Schonberg, die steeds weer de juiste accenten legt. Het ontbreken van de vrouwelijke backing zangeressen The Woo-Woos mag dan een gemis zijn, de intimiteit van het optreden maakt dat allemaal goed. Liedjes als Take Him Back To New York City of afsluiter I’d Rather Walk Than Run worden terecht op luid applaus onthaald.
Artiesten die je achterlaten met een warm gevoel, ze zijn schaars. Het mag geen wonder heten dat dergelijke avonden precies tijdens Les Nuits Botanique plaatsvinden en daarvoor verdienen de organisatoren alle lof.