Les Nuits Botanique - Gemiddeld concert

Botanique, Brussel, 8 november 2008

Het gebeurt wel meer dat we -al ploegend door de platenbakken- opeens de drang voelen om het lot even beslissingsbevoegdheid te geven. Dat we daardoor wel eens opgescheept zitten met het middelmatig product van een al even middelmatige illustere onbekende, nemen we er bij. We houden in het achterhoofd dat we op die manier ook ooit op de debuutparel van Tom McRae stuitten. Een plaat die, samen met opvolger ‘Just Like Blood’ op elk vlak van zo’n onaardse klasse getuigde, dat we deze meesterfilosoof meteen diep in ons hart begroeven. 

Les Nuits Botanique - Gemiddeld concert

 



We zijn fan, zoveel is duidelijk. Zelfs in die mate dat we in februari naar Londen trokken voor de voorstelling van het nieuwe geesteskind ‘King Of Cards’. Dat Tom McRae een volledige begeleidingsband (inclusief drum en weerzinwekkend orgeltje) meetroonde deed ons de tanden al even knarsen. Wat we na het ontgoochelende ‘All Maps Welcome’ nog ten stelligste probeerden te ontkennen, moeten we nu onder ogen zien: het niveau van de eerste twee platen lijkt mijlenver weg. 
 
Toch haalt onze vergevingsgezindheid het, want een mens die platen als ‘Just Like Blood’ maakt, verdient respijt en tot onze opluchting zien we in het Koninklijk Circus een McRae die enkel geflankeerd wordt door de twee muzikanten die zijn nummers écht een toegevoegde waarde geven: toetsenist Oli Cunningham maar vooral vaste kompaan en cellist Olli Kraus.  Hoewel ’s mans beklijvende stem nog steeds ons bloed doet stollen, lijkt de meesterlijke liedjesschrijver op zijn nieuwe plaat toch niet meer op het scherpst van de snee te opereren.  Ook live is het vergeefse moeite om met een bot mes een commercieel niemendalletje als One Missisippi in ons hart te willen kerven. De nieuwe nummers klinken te geproducet, te afgeborsteld en slaan te vaak de populaire weg in.
Goedgemutst is McRae in elk geval wel. We krijgen het verhaal van de overval in Utrecht de dag daarvoor voor een tweede keer voorgeschoteld na een eerste versie van het overigens goedgesmaakte voorprogramma Kevin Devine. We blijven deze keer –bij wijze van uitzondering- wel gespaard van de tirades van deze notoire piekeraar, wereldverbeteraar en ironische idealist aan het adres van Bush.  Tom McRae kan fantastische nummers en teksten uit zijn hoed toveren. Hij is een belezen en intelligent wezen, zonder meer. Jammer dat het blijkbaar niet tot hem doordringt dat hij zichzelf naar onze bescheiden mening lijkt te verloochenen.
 
Bij Tom McRae geldt het principe "less is more" en hij zou de eerste moeten zijn om dit te beseffen.  Zijn teksten zijn en blijven staaltjes van wonderlijke maar soms venijnige poëzie, zijn stem snijdt nog steeds door merg en been maar het meest indruk maakt hij wanneer hij het –zoals in het wondermooie 2nd Law- in zijn eentje opneemt tegen een aardig gevuld Koninklijk Circus. Ook in Vampire Heart, één van de weinige uitschieters op ‘All Maps Welcome’, zien we de in onze ogen échte McRae aan het werk. Onze all-time favourite Bloodless, doet in de niet versterkte versie, ver weg van de micro nog het meest terugdenken aan de vroegere magie. 
 
Het schrille contrast tussen de nieuwe nummers en de End Of The World News en The Boy With The Bubblegun van weleer is zo schrikbarend dat we er zowaar een beetje ongemakkelijk van worden. We kunnen alleen maar denken: “Tommeke Tommeke Tommeke, wat doe je nu?”.  

Uiteraard kunnen we het niet laten en gaan we op de volgende editie van het Cactusfestival toch maar weer kijken. Een gemiddeld concert van McRae is nu eenmaal over het algemeen nog beter dan een goed concert van een andere band maar toch doet het vanavond niet meer zo’n pijn als die bewuste avond in de AB enkele jaren geleden toen hij zijn hart en ziel op een dienblad aanbood. Die memorabele avond houdt nog steeds stek in onze favoriete-concerten-top-vijf. ’s Mans eerste twee sublieme platen zorgen ervoor dat hij van ons meer respijt krijgt dan een ander maar toch raakt ons vaatje welwillendheid stilaan leeg getapt.  We hopen van ganser harte dat we het niet bij het rechte eind hebben.
8 november 2008
Lieselot D\'Hoest