Les Nuits 2021 - Félicia Atkinson, Oï les Ox - Twee werelden

Botanique, 24 september 2021

Les Nuits brengt naar goede gewoonte ook een streep ambient naar Brussel. Dit jaar mochten Oï les Ox (Aude Van Wyller) en Félicia Atkinson de Rotonde omzwachtelen met atypische soundscapes. Geen songs, geen unidirectionele set, maar de opbouw van een eigen klankenwereld stond centraal. De botsing tussen de twee bijna diametraal verschillende muzikale benaderingen van de twee beloofde een mooie avond.

Oï les Ox’ set was al even onderweg, toen de gegadigden nog druppelgewijs de koepel van de Rotonde binnenglipten. Aude Van Wyller begon de set door een doorzichtig zwart kleed over haar kleren te trekken en een plank op haar rug te binden. Het leek een ritueel dat moest bijdragen aan de vervreemding van de set, maar verder werd er niets mee gedaan.

Van Wyller deconstrueert verschillende - elektronische - genres en rijgt de brokstukken aaneen tot muzikale collages. Dat laatste woord mag letterlijk worden genomen. Uiteenlopende fragmenten kleefden op en over elkaar. Ze schiepen een desoriënterend muzikaal landschap waardoor geen lijn te trekken viel. Daarbovenop declameerde Van Wyller teksten, alsof ze een kwelend kind onder de douche was. Voor zover ons Frans strekte, gingen ze over de technische aspecten van een telefoonapparaat.

Het geheel was interessant, net omdat het niet altijd te volgen was. Het ene moment plongden dancebeats uit de speakers, het volgende zette Aude een Tim Hecker-instorting in. Herkenbare stukjes muziek en tekst werden een geheel dat elk raakpunt met de realiteit verloor. Het klonk fris, verwonderd, gevarieerd en naïef. Hoewel we er niet steeds de weg in vonden, schiep Van Wyller een volstrekt eigen klankenwereld en dat kunnen we enkel bewonderen.

Waar Oï les Ox desoriënteerde met knip-en-plakwerk, bouwde Félicia Atkinson minitieus, laag voor laag, een eigen warm klankenuniversum. De platen van de Française bevinden zich op het snijpunt van ambient en ASMR. Het ruisen van haar kleren, te-dicht-bij-de-micro-mondgeluiden: tactiliteit is een hoeksteen in Atkinsons oeuvre. Maar hier kwam de nadruk meer te liggen op de muzikaliteit in de drones. Die werden gewoon afgespeeld op de laptop.

Waar de ambientartieste begon met diepe dreigende bassen, traden strijkers steeds meer op de voorgrond. De interactie met Atkinsons pianospel was precies en duidelijk vooraf uitgekiend. Toch misten we de kenmerkende tactiliteit. Een compleet eerlijke kritiek is dat natuurlijk niet. Vooraf opgenomen drones kunnen nooit het intieme effect van Atkinsons albums naar een live setting vertalen. We kunnen ons niet voorstellen dat Atkinson het zou laten muzikanten mee te brengen, moest ze dat logistiek of financieel kunnen bolwerken. De soundscapes zitten meer dan intelligent genoeg in elkaar om door een groep goede muzikanten naar een hoger niveau getild te worden. Anderzijds bracht deze set andere facetten van Atkinsons rijke muzikale wereld naar boven. 

Van Wyller en Atkinson bouwen elk op de eigen manier een idiosyncratisch klankenspel. De eerste dompelde ons onder in verwonderd knip-en-plakwerk, de volgende bracht andere details van haar coconesque geluid naar voor. Avond geslaagd.