Les Nuits 2017: Esmerine, Sleaford Mods, ... - Van slungels langs pluchen zetels tot pogo's
Botanique, 16 mei 2017
Bij een tropisch hete dag hoort een oase. Op de zesde dag van Les Nuits Botanique kon je even het feestgewoel en de zon achter je laten in het Grand Salon waar Esmerine een mooi eind breide aan de korte Europese tour. En passant pikten we ook nog een handvol andere bands mee, daar in de botanische tuin.
Dit avondje Nuits Bota was meteen ook onze eerste festivaldag van het jaar; inclusief aanschuiven voor drankjetons, twijfelen tussen allemaal even lekker ogende eetstands en... pendelen tussen verschillende podia. Aan de Orangerie (Chantal Acda) en de Rotonde (Ulrika Spacek) kwamen we helaas niet toe (en we hadden er ook geen afzonderlijk ticket voor...), maar voor en na Esmerine snoepten we nog van een aantal leuke optredens in de Chapiteau.
Het geschifte eenmansproject Mark Wynn (hij zag er zatter uit dan hij was) herhaalde meermaals dat de de organisatoren hem 500 euro toegestopt hadden voor zijn passage. Hij slungelde over het podium of hing languit in een stoel, redelijk onverstaanbare proza en poëzie declamerend. Intrigerend, prettig gestoorde opwarmer voor Sleaford Mods die later op de avond de tent zouden afsluiten.
In het Grand Salon mocht de Brusselaar Clément Nourry (u misschien bekend van de band Joy As A Toy?) de avond aftrappen. Van de Botanique had hij carte blanche gekregen om met bevriende muzikanten een gelegenheidsproject te brengen. Na een tiental minuten begonnen we toch iet of wat verveeld over onze stoel te schuiven en verkozen we de buitenlucht gecombineerd met een beloftevolle band in de Chapiteau. Toen we een half uur later terug in het Grand Salon aanbelandden, leken Nourry en vrienden een stuk straffer op dreef. Ware het niet dat Shame ons zo gecharmeerd had, we hadden nog gedacht iets te hebben gemist.
Shame dus; vijf jongelui uit Londen die ongepolijste rock brachten zoals we die in tijden niet meemaakten. Verfrissend in een stilaan bloedhete tent. Een frontman in Billy Bragg-shirt (toch een paar nummers lang), die nu eens als Mark E. Smith klonk en dan weer als Shaun Ryder, en vier muzikanten die speelden alsof het postpunkleven ervan afhing. Briljant in al zijn eenvoud. Een band om in de gaten te houden!
Terug naar de hoofdmoot van de avond. Tijd om tot rust te komen bij Esmerine. Het Canadese kamerorkest uit de Constellation-stal is eindelijk in Europa om het vorig jaar verschenen album 'Lost Voices' voor te stellen. Learning To Crawl mocht de set openen. Cello, contrabas, viool en marimba werden gaandeweg aangevuld met drums en trompet. Een opener die kon tellen als sfeerschepping. Tijdens de songs bleef de zaal muisstil, na elke song volgde een verdiend, beleefd applaus - naar het einde toe hoorde je al eens iemand uitbundig juichen.
Aan A River Runs Through This City en 19/14 uit de recentste plaat hoorde je dat de oosterse invloeden, die ze opdeden in Istanbul (waar ze het vorige album 'Dalmak' opnamen) een blijvende impact hebben op hun sound.
In Brussel sloot Esmerine de korte tournee af en celliste Beckie Foon (ex-Silver Mount Zion) vertelde dat ze on the road een nieuwe song componeerden. We kregen de primeur van een nummer dat wat ons betreft op een volgende plaat mag. We zagen ook de kora (of daar leek het toch op) intrede doen in het al rijke instrumentarium van de band. Alweer een mooi staaltje smeltkroes van westerse en oosterse muziekjes.
Het samenspel tussen de muzikanten, met Foon en Bruce Cawdron (ex-Godspeed) op de voorgrond, deed ons wegdromen en alle besef van tijd verliezen. Tot opeens het slotnummer werd aangekondigd. Translator's Clos (met het typerende trompetje!) liet het publiek verlangen naar meer en algauw keerde de band terug voor twee korte toegiften. Eerst mocht Cawdron een ponskaart, die hij met zijn destijds driejarig zoontje improvisatie-gewijs doorprikte, door een muziekdoosje halen. Breekbaar mooi, maar met mondjesmaat aanzwellend tot een volle song, toen de rest van de band inviel. Beckie Foon (samen met de dochter van Patti Smith ook de drijvende kracht achter de Pathway To Paris-milieubeweging) stuurde ons de nacht in met het wiegeliedje Lullaby For Nola.
Esmerine combineerde een perfecte setting met een perfecte set. Het contrast met wat daarna volgde, kon niet groter zijn. Vanuit de comfortabele, pluchen zetel, genietend van cello en marimba, zwalpten we luttele minuten later met een pint (onderweg tussen de massa half over onszelf uitgekieperd) naar de voorste rijen van de Chapiteau alwaar we in een goeie, ouwe pogo bedolven werden onder de spuwende woordenlawine van Sleaford Mods. Verandering van spijs doet eten, zeggen ze dan...