Les Nuits 2016: Plants And Animals, Eleanor Friedberger - Van weelderige en andere planten

Botanique, Brussel, 2 juni 2016

“Hier zouden planten prima gedijen”, liet zanger-gitarist Warren Spicer zich ontvallen over de Rotonde toen hij even de tijd nam om de zaal te bekijken. En zo geschiedde: Plants And Animals bevestigden wat we eigenlijk al wisten. Hoofdact Eleanor Friedberger bleek dan weer nog wat kunstmest te kunnen gebruiken.

Niets is wat het lijkt. En al helemaal niet bij Plants And Animals. Net als je ervan overtuigd bent dat het een ingetogen, melancholisch liefdesliedje wordt, barst een song plots open in weelderige, bijna wulpse schoonheid. En elk niemendalletje kan plots exploderen tot een krachtig rocknummer. Zo is deze Canadese band een draak met twee koppen, vuur spuwend met de ene, liefdevol tegen je aanschurkend met de andere en er niet voor terugschrikkend om dat ook nog eens tegelijk te doen.

Ze hebben net een nieuwe plaat uit, dit drietal (voor de gelegenheid en trouwens voor de meeste van hun concerten uitgebreid met een bassist) en daaruit werd naar hartelust geplukt. Nummers als het onvoorspelbare So Many Nights bijvoorbeeld, dat zo klein en introspectief begon, evolueerde naar verbeten vastberadenheid en uiteindelijk weer op zijn passen terugkeerde. Het leek wel of er drie songs in verstopt waren en dat het aan de luisteraar was om de sleutel van het mysterie te vinden.

Het was op elk moment weer een genot om die liedjes uit het keurslijf van de plaat te horen breken aan de hand van de afgemeten en zo subtiele duetten van de elektrische gitaar van Nicolas Basque en de akoestische van zanger-gitarist Warren Spicer . Het stond garant voor een prachtige, intieme versie van No Worries Are Gonna Find Us en een bijna kwaadaardig Stay.

Het is en blijft een raadsel waarom dit bandje niet meer weerklank krijgt in onze contreien. Want wie open staat voor gedurfde pop (denk Field Music en aanverwanten), zal hieraan ongetwijfeld een kluif hebben. En dan hebben we het allerminst over de wat rommelige bijdrage van Eleanor Friedberger aan afsluiter The End Of That.

De eerlijkheid gebiedt ons te bekennen dat we voor het voorprogramma gekomen waren, al waren de nieuwe songs van Eleanor Friedberger ook best te pruimen. Niet dat ze in haar eentje een even vurig fornuis is als samen met haar broer. Want het trio hield het bewust klein met de hoofdrolspeelster op akoestische gitaar en met Clemens Knieper, die ook nog eens had ingestaan voor de productie van de meest recente plaat ‘New View’ op bas en elektrische gitaar. Drummer Noah Hecht vervolledigde het plaatje.

Het was wel duidelijk dat het de teksten waren, die voorrang hadden op de eerder minimalistische muziek. Teksten als in het bittere, bijna boze I Am The Past: “I'm your first time, I'm the worst / I'm the best time you ever rehearsed / I'm the ghost of ex-girlfriends / But mostly I'm me, I'm the past to infinity”. En zo steken de teksten vol met angels en weerhaakjes. Maar muzikaal was het moeilijk om enige opwinding te voelen en verviel het geheel nogal snel in eentonigheid.

Pas naar het einde van de set toe, met het solo ingezette Stare At The Sun en in de bisnummers, met name in de cover van Cate Le Bons I Wish I Knew, voelden we pas echt het bloed weer terug naar de slapende ledematen vloeien. Maar eigenlijk was het kalf toen al verdronken en de helft van de zaal inmiddels verdwenen.