Les Nuits 2016: Julia Holter, Julianna Barwick - Broeierig en magisch

Botanique, Brussel, 9 juni 2016

Een broeierige dag en een knallend onweer boven Brussel deden hun best om de sfeer te scheppen voor twee eigenzinnige vrouwen op Les Nuits.

Eerst aan de beurt: Julianna Barwick. De Amerikaanse staat bekend om haar atmosferische creaties, waarin ze met behulp van een loopstation laag na laag van stem en toetsen op elkaar legt. Naar de Orangerie had ze voor de gelegenheid ook een cellist meegebracht. Het resultaat was feeëriek; onverstaanbare stemmen die vochten om je aandacht alsof je in een mistig dal rondwandelde, omgeven door een koor waarvan de leden her en der verspreid stonden. Alleen had het misschien beter gepast op een donkere winteravond. De warmte in de zaal deed al weinig voor de energie van het publiek en de repetitieve aard van Barwicks nummers droeg bij tot slaperig gewieg en aan de zwaartekracht onderhevige oogleden.

Even vreesden we hetzelfde bij Julia Holter, die haar set inzette met het meanderende City Appearing. Maar met Silhouette en Lucette Stranded On The Island volgden meteen daarna twee nummers van haar laatste – en meest toegankelijke – plaat ‘Have You In My Wilderness’. Begeleid door drums, altviool en contrabas slaagde Holter erin om tegelijk catchy en experimenteel te klinken, jazzy en toch pop.

Holters sterk ontwikkelde gevoel voor melodie kreeg met de jaren steeds vaker de bovenhand op haar experimenteerdrang. En dat culmineerde in Feel You, ook al van haar laatste plaat en haar meest radiovriendelijke nummer in jaren. Ook live was het een hoogvlieger.

Het merendeel van de songs in de Orangerie kwam van voornoemde plaat met af en toe een nummer uit voorganger ‘Loud City Song’ ertussen. Het was wachten tot na het springerige Everytime Boots vooraleer we ouder werk gepresenteerd kregen. So Lillies werd aangekondigd als een lied van op ‘Tragedy’ dat grondig was herwerkt en ontaardde in een jamsessie waarin de uiterst expressieve muzikanten elk hun moment voor het voetlicht kregen. Het daaropvolgende Sea Calls Me Home vormde het perfecte, lichtvoetige contrapunt voor dat experiment.

Na de eerste afsluiter Vasquez kwamen Holter en haar band terug het podium op voor een gevoelig Betsy On The Roof, om daarna machtig af te sluiten met de Dionne Warwick-cover Don’t Make Me Over. Verfrissend concert van een van de interessantste songschrijfsters van het moment.