Les Nuits 2016: Frankie Cosmos, Porches - Feestje... bij de buren
Botanique, Brussel, 20 mei 2016
Wat een gezellige drukte, gisterenavond in de Botanique. Tijdens Les Nuits stond niet alleen de kermismuziek van Salut C’est Cool in de Chapiteau geboekt, ook RY X trok heel wat mensen naar de Orangerie. Wij gingen de Amerikaanse indietoer op en namen een kijkje bij Frankie Cosmos en Porches in de Rotonde; een rustige binnenplaats waar kwetsbaarheid en oprechtheid gisterenavond troef waren.
Amerikanen gebruiken wel eens de term “twee” wanneer iets zodanig zoet smaakt, dat je er ziek van wordt. Het is een afgeleide van het woord “sweet”, maar dan uit de mond van een baby. “Twee” wordt ook wel gebruikt om een muziekgenre te omschrijven. Een genre dat zoete, simpele popmuziek maakt in een eigenwijze vintage-setting. Een genre dat ook nogal wat kritiek krijgt omwille van het feit dat alles zo ongecompliceerd, gemakkelijk en verstandeloos klinkt. Frankie Cosmos heeft op haar onlangs verschenen album ‘Next Thing’ al die kritiek omarmt en er een prachtplaatje van gemaakt.
Ook al leek ze er nogal onwennig bij te staan, Frankie Cosmos weet wel degelijk waar ze mee bezig is. De stiltes tussen de nummers waren oorverdovend gênant, maar voor zo’n beschaamd meisje wist ze toch aardig haar plan te trekken. Geen trilling in de stem terug te vinden, maar wel een klein glimlachje op het gelaat en zelfs een - verrassend geslaagd - mopje kon er vanaf. Alleen jammer dat wij geen moppen kunnen onthouden.
De muziek was live wat zwieriger dan op plaat, met gitaarriffs die net niet tot dansen aanzetten en puike tempowisselingen. Haar nummers zijn nooit lang - hooguit drie minuten – dus bijhouden wat ze allemaal heeft gespeeld was onbegonnen werk. Wat we ons achteraf wel nog herinnerden: On The Lips is ook live het nummer waar haar zacht stemgejengel het best in haar aanstekelijke riffs geplooid wordt, Outside With The Cuties bevat geen lotnummer of vervaldatum en ook Sinister en If I Had A Dog konden op zacht getik van onze rechtervoet rekenen. De aanwezige zieltjes die hun eigen plekje op de wereld nog moesten vinden, wisten weer waar zoeken.
Porches bleek dan de hoofdact te zijn, al leek de opkomst wat minder talrijk. Het optreden had heel wat weg van een vinnige bergrit in de Giro: nummers die bergop hard klagen en zeuren, een gladde afdaling waar anderen dan weer een bocht missen, maar wel spannend tot het einde. Skinny Trees liet een gescheurde broek en heel wat schaafwonden achter. Zelden een nummer gehoord dat live zo naar de gallemiezen werd gespeeld en verloren ging in een chaos van geluiden. Ook van Prism kregen we het schijt; zo’n goeie nummers op plaat, zo’n grote teleurstellingen live.
Maar er waren ook goede punten uit te delen. Mood zorgde voor, zoals de titel al doet vermoeden, een melancholische sfeer in de zaal. De versie van Headsgiving was iets jachtiger dan op plaat, maar het nummer dreef voort op een verduiveld sterke basis. En Hour is een elektronisch nummer waar Hot Chip wel eens jaloers op zou kunnen worden. Ook de nummers waar de elektronische apparatuur zo goed als achterwege werden gelaten waren spek voor onze bek.
Goede nummers en mindere momenten wisselden elkaar voortdurend af, maar ook tussen de nummers liep het wat spaak. Aaron Mayne, de leiderfiguur in de band, probeerde zich dan wel semi-interessant voor te doen door één of ander zwakbegaafd typetje neer te zetten, de echte stoorzender kwam echter uit de Chapiteau. Daar klonken de harde bassen zodanig door dat we constant de indruk hadden dat het elders plezieriger was. Porches maakt muziek om bij weg te dromen. Dat is nogal moeilijk als de buren er een oorverdovend feestje op nahouden.