Les Nuits 2016: Alice On The Roof - De kracht van subtiliteit
Botanique, Brussel, 16 mei 2016
Soms zijn relaties teder, soms zijn relaties breekbaar en soms zijn ze kort. Een relatie met Alice On The Roof achter een piano is dat allemaal en nog veel meer. In Le Grand Salon werd ons plots helemaal duidelijk waar muziek om draait.
Als een schuchter meisje dat voor de allereerste maal een optreden gaf, zo kwam de eenentwintigjarige Alice Dutoit de vloer opgewandeld. Een uitverkochte zaal, gevuld met zeteltjes, stoeltjes en grondzitters, hield de adem vol verwachting in. Alice nam plaats achter een kleine vleugelpiano. Dat was de setting; geen lichtshow, geen poespas. Enkel zij, wij, en haar piano. Veel puurder wordt het niet.
Met Mystery Light opende ze de set. De zachte heesheid, die haar stem kleurt, werkte als een stofzuiger die de buitenwereld even opzoog en ervoor zorgde dat het universum enkel het hier en nu was. Bijna fluisterend omarmde ze de volledige zaal en toonde dat je niet luid moest zingen om een indrukwekkend stembereik tentoon te kunnen spreiden.
Het was duidelijk dat de setting even uniek was voor het publiek als voor de muzikante met het roze haar. Waar ze normaal gesteund wordt door drie tot vijf muzikanten stond ze er nu helemaal alleen voor. Let Me Down kreeg een bridge mee die, op een paar noten na, volledig a capella was, gevolgd door een outro die geschreven kon zijn door Ludovico Einaudi. En Monopoly Loser toonde nog maar eens dat in subtiliteit ook een enorme kracht ligt.
Princess, de cover van Oscar And The Wolf, was het eerste nummer dat ze ooit in een studio opnam. Dat het een speciale betekenis voor haar heeft, was eraan te horen. Kippenvel, haren overeind, haal alle mogelijke clichés maar uit de kast. Zonder drums toonde Sound Of Drums plots een ongelofelijke diepgang. En On The Roof, dat er naadloos aangebreid was, overklaste de studioversie met gemak.
In Eurovisie Songfestival-mood zette Alice een beetje effect op haar piano om vervolgens Dancing Queen van Abba in te zetten. Het uptempo nummer werd volledig ontleed en werd een trage sleper die iets weg had van een donkere filmsoundtrack. Verder coverde ze ook Nantes van Beirut, waarbij bleek dat de instrumentale gedeeltes van een nummer ook moeiteloos kunnen worden gedragen door een stem alleen.
Afsluiten deed ze met Easy Come Easy Go. “I didn’t even know, I didn’t even know”, we geloven je Alice! De pure onschuld droop ervan af en als een warm dekentje wikkelde haar zachte stem zich rond het aanwezige publiek.
Na een kleine drie kwartier zat het er alweer op. Wat best wel jammer was. Zeker als je weet dat er geen voorprogramma was en tickets 21 euro kostten was dit kwantitatief misschien net iets te weinig, al maakte de kwaliteit veel goed.
Alice On The Roof, Piano Unplugged was fantastisch. Van het eerste moment tot het laatste wist ze te boeien in een setting die alle aanwezigen zich nog lang zullen herinneren. De gestripte nummers maakten duidelijk hoe het creatief proces soms de pure essentie van nummers weet te verbergen. En om dat terug te kunnen blootleggen, moet je van hele goeden huize zijn.