Les Nuits 2015: The Soft Moon - Adrenalinestoot
Botanique, Brussel, 18 mei 2015
Het begon gewoon zoals een mooi verhaal. Op maandag 28 mei 2012, een zonovergoten avond in Kortrijk zagen we voor het eerst The Soft Moon live aan het werk in ons landje. Ze lieten een diepe indruk na. Diezelfde avond maakten we ook nader kennis met iemand die algauw zou uitgroeien tot een van de sleutelfiguren in ons lamlendige leven. Een vrouw, in ons geval. En wat voor een…
Nu, bijna drie jaar later, haakten beide verhalen mooi in elkaar. Bovenvermelde vriendin zal spoedig dezelfde gezegende leeftijd als ons bereiken, en bij wijze van vooruitgeschoven verjaardagsgeschenk besloot ik haar te trakteren op een concert van… juist ja, The Soft Moon. Die groep is namelijk sinds hun West-Vlaams podiumdebuut een graag geziene gast in het Belgische livecircuit geworden.
Al is groep misschien niet meteen de juiste omschrijving, want The Soft Moon staat in feite gelijk met de Amerikaanse multi-instrumentalist Luis Vasquez, die zich live telkens weer laat assisteren door enkele (wisselende) muzikanten. Bij de lopende Europese tournee, die hen zondagavond naar Les Nuits Botanique bracht, zijn dat er twee (resp. op bas en drums). Het concert vond plaats in een gezellig zaaltje (Le Grand Salon) dat bij ons weten enkel tijdens dit festival wordt gebruikt, gelegen tegenover de ingang van de ondergrondse Witlof Bar.
Er zijn niet veel groepen die tegenwoordig fris en vernieuwend genoeg klinken om de reeds herhaaldelijk dood verklaarde new wave scene nieuw leven in te blazen. Lebanon Hanover en She Past Away zijn enkele namen die ons in dit verband spontaan te binnen schieten, maar dus ook en vooral The Soft Moon. Zonder twijfel de bekendste in het rijtje, al is bekendheid uiteraard relatief. Dat ze nu al drie cd’s op rij uitbrachten via het cultlabel Captured Tracks en hun singles af en toe op de nationale radio te horen zijn, zal er ook wel voor iets tussen zitten.
Dat Vasquez koppig zijn eigen muzikale weg blijft gaan en zijn ziel weigert te verkopen (bijvoorbeeld aan een groter label), verdient ons respect. Zijn getormenteerde songs komen trouwens nog altijd het best tot hun recht in een stemmige undergroundsetting zoals zondagavond. In de botanische tuinen scheen nog een dapper lentezonnetje, maar in Le Grand Salon werd het rond halftien aardedonker. Slechts af en toe ontwaarden we, tussen de stroboscoopflitsen en het sobere licht op het podium door, een schim van de drie hoofdpersonages.
Het concert verliep zoals we dat inmiddels gewend zijn van The Soft Moon: de ene adrenalinestoot volgde de andere energiebom op. Slechts af en toe gunde Vasquez zichzelf en het publiek een adempauze zoals bij het door merg en been gaande Wasting bijvoorbeeld. Dat de set grotendeels opgehangen was aan het recente, derde album ‘Deeper’, mocht niet verbazen. En ondanks het feit dat we nog niet volledig vertrouwd waren met dat nieuwe materiaal, slaagde de groep - sorry, het project - er toch weer moeiteloos in om ons mee te sleuren in hun intense geluidstrip. Niet met tegenzin overigens. Want een band die de donkere postpunk uit de jaren tachtig van vorige eeuw keer op keer op zo’n meeslepende wijze kan overgieten met een onweerstaanbaar danssausje, zal bij ons altijd in de bovenste schuif liggen.
Na afloop vertrouwde de getrakteerde vriendin, die het optreden - letterlijk en figuurlijk - vanuit een ander oogpunt had aanschouwd, ons toe dat ook zij volop had genoten. En daarmee was de cirkel rond.