Les Nuits 2015: SOAK, Eaves - Twee youngsters met groeimarge
Botanique, Brussel, 17 mei 2015
Vrijgezellen op zoek naar een gelijkgestemde, gevoelige ziel konden vandaag hun kans wagen in Le Grand Salon van de Botanique waar Eaves en Soak geprogrammeerd stonden in het kader van Les Nuits. Beiden mikken, elk op hun manier, op de gevoelige snaar.
Eaves doet dat met nummers over zijn ongelukkige jeugd, maar veel publiek wist hij niet te trekken. Afgaande op 'What Green Feels Like', zijn prima album, was dat onterecht. Maar vanavond liet Joseph Lyons zich maar moeilijk kennen. Met zijn band koos hij ervoor om vooral stevige nummers te spelen en de meer ingetogen songs achterwege te laten. Bovendien speelde hij er drie, die niet eens op zijn album staan.
Opener Mad Rag bijvoorbeeld was ons onbekend, maar het liet wel meteen horen over wat voor een klok van een stem deze Britse bard beschikt. En ook zijn nog jonge band gaf meteen een visitekaartje af met snedig gitaarwerk, betrouwbare bas en speels drumwerk.
Pas na een slok Belgisch bitter en een tweede song (Dove In Your Mouth) sprak Lyons zijn publiek aan, maar achtergrond bij zijn schrijnende teksten kreeg het niet, enkel een goedenavond en de aankondiging van Honeycomb, alweer een song die niet op het album staat en ook eerder onopvallend was.
Dat kan niet gezegd worden van prijsbeesten als As Old As The Grave en Pylons, die gelukkig ook in de set zaten en de dynamiek hebben van een stoomlocomotief met een verpletterende tekst. Bijna onmerkbaar vertrokken ze als een vuurpijl om dan met een klap de ware kleuren tentoon te spreiden.
Met Drawing Demons kregen we een derde, onbekend nummer en ook ditmaal vonden we dat jammer. Waarom geen Alone In My Mind of Spin? Waarschijnlijk omdat hier de band niet bij te pas zou komen. Pas bij afsluiter Creature Caroussel werd de sfeer intiem. Lyons bracht die song dan ook in zijn eentje en hij bewees wat we verwachtten: ook zonder muzikaal geweld kreeg hij de zaal stil.
Soak deed het wel helemaal in haar uppie en bleef zo perfect binnen de verwachtingen. Met veel galm op de gitaar en die typisch Ierse tongval bracht Bridie Monds-Watson haar breekbare liedjes, verscholen achter een welgemikte haarlok, de ogen neergeslagen. Explosions, ja maar dan wel hele minimale.
Tussen de nummers door bleek de in het zwart gehulde jongedame dan weer niet zo timide. Ze vertelde dat ze Brussel al redelijk goed kende omdat ze hier twee weken eerder al stond en hoe ze vandaag Manneke Pis had gezien. Ze giechelde bij het idee dat het een van onze trotse, nationale symbolen was en kreeg zo de lachers op haar hand, die prompt weer stilvielen toen Sea Creatures in akoestische versie weerklonk.
Voor B a Nobody gordde de achttienjarige terug de elektrische gitaar om, maar de sfeer bleef ingetogen en het stille, Belgische publiek liet het ingehouden getokkel en de fijne stem van Soak gewoon zijn werk doen.
Uit Shuvels bleek nog maar eens dat de schijnbaar stille Soak geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken. De song verhaalt over hoe ze op haar zestiende van school werd getrapt en over de leegte die daarna volgde: een kleiner wordende vriendengroep en het ontbreken van een vaste routine. Het mag dan wel puberverdriet zijn, de wanhoop droop ervan af.
Zo ook van Blind dat nog zo nieuw was dat Soak een spiekbriefje nodig had, maar de song werd wel op gejuich onthaald. Daarna kregen we nog een cover van Bonnie Raits I Can't Make You Love Me en het schrijnende Blud, dat ze schreef in een wanhopige bui toen ze, op haar kamer boven de keuken, haar ouders ruzie hoorde maken.
Voor Oh Brother nam ze nog een keer de elektrische gitaar ter hand in een poging tot afwisselen. Maar eerlijk is eerlijk: Soak heeft dan wel een aantal mooie songs bij elkaar geschreven, ze zitten wel allemaal in dezelfde sfeer. Hopelijk zitten er tussen de veertien songs op haar op 1 juni te verschijnen debuutplaat ‘Before We Forgot How To Dream’ toch een paar verrassingen.
In Le Grand Salon zagen we vandaag twee youngsters met ongelooflijk veel talent, maar live moeten ze hun weg nog wat zoeken. Komt wel goed.