Les Nuits 2015: Mew - Aarzelend begin, overtuigend slot
Botanique, Brussel, 17 mei 2015
Ze zijn veel te lang weg geweest, de jongens van Mew. Eigenlijk te lang om bij het jonge volk van vandaag nog makkelijk de aansluiting te vinden. Gelukkig nog niet lang genoeg om de betoveringskracht te verliezen. Hun optreden begon als een strijd tegen zichzelf en het publiek, maar langzaam maar zeker viel toch alles op z'n pootjes in hun - veel te korte - set.
Vooreerst een woordje over Isaac Delusion, dat de langzaam vollopende tent op deze zwoele lenteavond mocht opwarmen. Want dat deden ze met verve. Hun broeierige cocktail van electrorock klonk "sexy as hell" en kreeg het publiek al snel in beweging. Als Daft Punk, Foals en The XX ooit voor een "menage à trois" zouden kiezen, zou die waarschijnlijk ongeveer klinken als het werk van deze heren. Nu eens doordrenkt van melancholie, dan weer druipend van het partygehalte. Absoluut een naam om in de gaten te houden. Op hun Soundcloud vind je trouwens een beklijvende cover van Lou Reed's Take A Walk On The Wild Side. Als dat hen nog geen "street cred" oplevert, dan weten we het ook niet meer!
Zo'n goeie vier jaar geleden werden we helemaal tot moes geslagen door Mew. Deens dynamiet, hard uithalend en betoverend tegelijkertijd. We keken er dus maar wat naar uit om hen, na een toch behoorlijk lange hiatus, dat trucje nog eens te zien overdoen. Dat lukte gedeeltelijk.
Een eerste vaststelling: Mew is geen festivalband. Het publiek stond er toch vooral voor andere groepen en is duidelijk niet vertrouwd met hun oude en nieuwe nummers, laat staan met hun soms verschroeiende gitaarrifs. En we vonden het toch ook jammer dat ze hun gebruikelijke videowall in de tourbus hadden achtergelaten. Een optreden van Mew wint doorgaans aan cachet door een serie aan videobeelden, die ongetwijfeld geproduceerd werd tijdens het nuttigen van een vrachtwagen vol LSD. Maar daar kregen we dus niets van te zien. Een klank-en-lichtspel zonder licht is ook nog mooi, maar mist toch wel wat.
En ook de geluidsmix had beter gekund: de synths verdronken een beetje in de nochtans prachtige gitaarherrie. En ook de stem van zanger Jonas Bjerre kwam niet helemaal tot z'n recht. Bleven gelukkig wel overeind: de songs! Nieuwe single Satellites klonk even sprookjesachtig als op plaat, en Mew rockte als een bende jonge puppies in My Complications. Het dubbele salvo Am I Wry No? en 156, vanop debuutplaat 'Frengers', vloeide prachtig in elkaar over en deed dienst als uitstekend visitekaartje voor wat je van deze kunstige band mag verwachten.
Geen slecht optreden dus, maar wel eentje dat het gebruikelijke theatrale kantje van een Mew-optreden miste. En eentje dat nogal aan de korte kant was, helaas. 't Is trouwens moedig: in een tijdsslot van amper vijftig minuten er toch voor kiezen om er een slotnummer van meer dan negen minuten in te verwerken. Maar wat voor één! Comforting Sounds is de reden waarom we verliefd zijn geworden op Mew. Dat en om precies dezelfde reden waarom we ooit verliefd werden op Sigur Rós: dezelfde geduldige opbouw, laag per laag richting het magisch mooie moment de gloire. Dezelfde orkestrale bombast die eerst stiekem sluimert en nadien langzaam uitbarst. De falsetstem van Jonas Bjerre, die meer dan eens doet denken aan het hemelse stemgeluid dat Jonsi kan produceren. Een nummer als Comforting Sounds betekent voor ons negen minuten wegdromen, als een tijdelijke verhuis naar een andere planeet, met fonkelende sterren aan de horizon.
De keuze voor Comforting Sounds als vaste afsluiter is dan ook de enige juiste, want het is de manier waarop Mew een degelijk optreden zonder meer toch nog boven de middelmaat doet uitstijgen. Zonder hen daarmee een one-hit-wonder te willen noemen, want de laatste plaat en de rest van hun back catalogue hebben ook hun merites. Maar die zouden we graag in een andere setting opnieuw willen beoordelen.