Les Nuits 2015: Låpsley, Jake Isaac - Dromerige perfectie
Botanique, Brussel, 17 mei 2015
Een opmerkelijk figuur is Holly Låpsley Fletcher wel. De jonge blondine, die op het internet gebombardeerd wordt tot de grote Britse muziekbelofte, had zich voor haar set in de Orangerie nog even onder het publiek de Rotonde gemengd om een feestje te bouwen bij Lapalux. Van grootheidswaanzin is er bij dit supertalent dan ook nog niet al te veel sprake.
Låpsley werd in de Botanique voorafgegaan door een andere Britse belofte. Jake Isaac brengt een perfecte mix van energieke nummers als Hope en rustigere nummers als het mooie I’m a Man. Isaac kan steeds steunen op zijn krachtige soulstem en hanteert afwisselend de akoestische gitaar en de piano.
Jake Isaac en zijn band stonden slechts gedrieën op het podium, maar gaven zich alsof ze de wei van Rock Werchter aan het platspelen waren. Van een gebrek aan enthousiasme was er dus geen sprake. Van een gebrek aan hits wel. Het grootste struikelpunt is dat de opzwepende melodieën van Jake Isaac pas op het podium echt tot hun recht komen.
Dat de man, tot zijn eigen verbazing, op de aandacht van Elton John kon rekenen, is niet onterecht, maar toch op zijn minst opmerkelijk. Het lijkt zijn toekomst te hebben verzekerd en het is slechts een kwestie van tijd voor de man, na zijn hitje Long Road, een eerste grote radiohit te pakken zal hebben. Een festivalpubliek in beweging zetten kan hij al.
Låpsley betrad het podium samen met twee muzikanten: één voor de bediening van de elektronische percussie en een andere die de synthesizer hanteerde waaruit ook menige sample oprees. Het was in deze formatie dat het intense Brownlow werd ingezet.
Intens bleef het overigens het volledige optreden. Tijdens de nummers was het muisstil in de Orangerie, die volledig in zwijm viel voor dit muzikale wonderkind. Zeker toen Låpsley, voor het tragere Painter bijvoorbeeld, zelf achter de piano neerstreek.
Samen met haar twee gezellen slaagde Låpsley erin haar elektronisch getinte en uit verschillende lagen bestaande songs tot in de perfectie naar buiten te brengen. Met 8896, afkomstig van Låpsley’s geweldige ‘Understudy'-ep, bracht ze één van de snellere nummers in de set en door op fenomenale wijze Rhiannon van Fleetwood Mac te coveren, leverde Låpsley nogmaals een bewijs van haar onwaarschijnlijke talent.
Doorheen de set verspreidde er zich doorheen een publiek een gelukzaligheidsgevoel dat nog gesterkt werd toen publiekslievelingetjes als Falling Short en Dancing werden gedropt. We kunnen niet ontkennen dat we ons plotseling miezerig klein voelden bij deze bovenmenselijke, dromerige sounds. De enige conclusie die we kunnen vormen is dat Holly Låpsley Fletcher gewoonweg de sensatie is van 2015.
Låpsley leek een oneindige variatie te leggen in haar stemgeluid en, alsof dat nog niet genoeg was, ging ze in het slotnummer Station nog experimenteren met stemeffecten waardoor er plotseling een diepe mannenstem uit de boxen galmde. Enthousiast gejuich van een overdonderd publiek tot gevolg.
De set van Låpsley in de Botanique kende geen hoogtepunt, laat staan een dieptepunt. Het drietal speelde een uur lang songs van een fabelachtig niveau, wat maakte dat het moeilijk ontwaken was uit de droom die Låpsley heet.