Les Nuits 2015: Jacco Gardner, Alamo Race Track - Het bos in
Botanique, Brussel, 15 mei 2015
Voor het eerst sinds voor 1830 waren de Hollanders weer (even) baas in Brussel. Met Alamo Race Track en Jacco Gardner stonden twee van Nederlands fijnste bands op hetzelfde podium, dat van de Orangerie (hoe toepasselijk!).
Met All Engines sloeg de motor meteen aan, al liet de intro van dat nummer anders vermoeden, en Alamo Race Track zette koers naar een donker bos waar Hawks vliegen en al dan niet bebaarde mannen in harmonie zingen en pedalsteel, vibrafoon, gitaar, bas of drums spelen.
Frontman Ralph Mulder had toepasselijk zijn houthakkershemdje aangetrokken en wie niet meteen mee was, werd met het Balthazar-achtige Everybody Let’s Go over het struikgewas getrokken, de wereld van Alamo Race Track in.
Met Words Sweet Trouble werd daarna niet alleen gas teruggenomen, maar ook voor het eerst afgeweken van het pad van het nieuwe album ‘Hawks’ om terug te gaan naar de plek waar ‘Unicorn Loves Deer’, de vorige plaat, en naar Mulders tweede thuis: Hongarije (want daar gaat de song over). Maar met The Trail kwamen we weer op het rechte pad.
In All I’ve Got From This Trip Is Another Winter schakelde de band weer een versnelling hoger en leken we over een verlaten highway te scheuren. Dat gevoel klopte, want de song bleek te gaan over een verschrikkelijke reis naar de VS. We moesten bij dit nummer ook aan The War On Drugs denken door het spel tussen keyboard en gitaar en het inventieve drumwerk.
Ondertussen ging het niet alleen buiten schemeren, maar ook de sfeer in de muziek werd donker dankzij een lang uitgesponnen Young Spruce & Wires. Groene spots doorboorden de mist die over het podium hing al waren het zoekende lichtbundels van zaklampen.
Met een intens Erase The Wires werd het slotakkoord ingezet. Daarbij werd nog een keer teruggegrepen naar ouder werk met The Northern Territory waarin ze passend zongen: “Let’s go all the way/ Dance the night away”.
We gingen heel de weg mee met Alamo Race Track en de reis was heel bevredigend, maar de nacht was nog jong en we hadden Jacco Gardner nog tegoed.
Was het woud al vrij donker bij Alamo Race Track, het was tenminste een echt bos. Bij Jacco Gardner verwachtten we te verdwalen in een sinister sprookjesbos waarin vreemde creaturen ronddwalen, rechtstreeks ontsproten aan het brein van deze multi-instrumentalist terwijl hij zich – al dan niet onder de invloed van geestesverruimende middelen– begaf in de wereld tussen wakker en droom.
Maar dat viel tegen, want de goedlachse, tengere Gardner putte vanavond zeker zo vaak uit zijn vorige plaat ‘Cabinet Of Curiosities’ die wel psychedelisch was, maar een pak lichter van toon dan ‘Hypnophobia’. Er was zelfs plaats in de setlist voor de B-kantjes House On The Moon en Notus en het heel oude How To Live Again van toen hij nog bij Skywalkers speelde.
Dat was slim bekeken, want het zorgde voor heel wat dynamiek in de set, een dynamiek die zijn laatste plaat wat ontbeert. Het zorgde er ook voor dat je Gardner in al zijn gedaantes zag: lieflijk zoals in Outside Forever en Chameleon, rockend zoals in het eerder genoemde House On The Moon met zijn gierende orgeltje, zijn galmende gitaar en zijn stevig drumwerk en poppy zoals in zijn laatste single Find Yourself.
Het publiek sloot Gardner onvoorwaardelijk in de armen. En toetsenist Frank Maston droeg dan wel voor de zekerheid een T-shirt van Kuifje, dat was eigenlijk niet nodig om de sympathie van het publiek te winnen.
De band werd na dertien nummers terecht teruggeroepen voor een bisronde en voldeed aan die vraag met How To Live Again, waarin alle bandleden op Gardner na van instrument wisselden, en een Lullaby dat uitmondde in de verwachtte nachtmerrie, een koortsdroom die ervoor zorgde dat niemand het nog in zijn hoofd haalde om de band nog een keer terug te roepen.
Dat was ook overbodig. De missie was al lang geslaagd. Brussel was veroverd.