Les Nuits 2015: Hot Chip - Feesten met een hoek af
Botanique, Brussel, 19 mei 2015
Geen band die Les Nuits Botanique op een meer feestelijke manier kan afsluiten dan Hot Chip en hun onversneden elektropop. Niet dat je je voor een standaard beatsfestijn naar de tuinen moest begeven. Feesten met een ferme hoek eraf, zo hebben wij onze parties het liefst.
De hipste nerds van Engeland hebben een nieuwe plaat uit, en dat zullen we geweten hebben. In een volgepakte, zweterige tent plukte Hot Chip veelvuldig uit jongste worp 'Why Make Sense?'. De in muziekland veelvuldig hergebruikte sample "I got something for your mind your body and your soul" weerklonk als perfecte "mission statement" voor opener Huarache Lights. Het publiek moest weliswaar nog even opwarmen, maar de sexy groove van One Life Stand werkte op uw en onze dansspieren als een druppel bloed op een school hongerige piranha's.
De nieuwe nummers kenden een wisselend succes: Easy To Get en Cry For You konden maar matig boeien, Need You Now deed het al heel wat beter. Zou de jaren negentig feel - wij moesten spontaan aan Faithless denken - er iets mee te maken hebben? Why Make Sense? kon dan weer rekenen op een versplinterende uitvoering, vooruit gestuwd door stevige percussie en een heerlijk smerige gitaarsolo in het slot.
Hot Chip associëren wij altijd met een ietwat fout kantje, alsof het muziek is waarop overjaarse dames graag aan spinning doen. Maar geef ons een knaller van een melodie zoals Flutes in de plaatselijke Basic Fit en wij stappen zelf maar al te graag nog eens richting fitness. Zanger Alexis Taylor haalde in dit voorlopig hoogtepunt z'n beste dansmoves boven - die alleszins beter zijn dan zijn Frans "avec des cheveux au-dessus" - en bewees zich in het tegendraadse Over And Over nog eens als fuifnummer.
De man heeft ook een andere, duistere kant: het soort muziek dat weerklinkt als het rumoer van de dansvloer is weggestorven. Daarvoor kan je zijn soloproject er eens op naluisteren, maar ook bij Hot Chip is er meer dan eens plaats voor een occasionele ballad. Soms is die beklijvend, soms ietwat klefferig, maar in deze show helde de balans met het prachtige Alley Cats gelukkig over naar de juiste kant. Taylor is op z'n best wanneer zijn unieke stemgeluid alle speelruimte krijgt. In het al even mooie Made In The Dark zagen we zowaar enkele aanstekers de lucht ingaan. Ook zo'n "Tien Om Te Zien"-moment is iets waar enkel Hot Chip mee wegkomt.
Wij zagen een uitgebalanceerde band die meer dan eens vrolijk mee rondhuppelde op de eigen messcherpe melodieën. Het synthbrein achter de band, Joe Goddard, leidde de dans, gitarist Al Doyle voorzag de overheersende elektronica van de funky gitaarlijnen die Hot Chip zo aanstekelijk maakt, en drumster Sarah Jones zorgde voor wat vrouwelijk pit in dit testosteronfestival.
Echt wegblazen deed Hot Chip ons niet, ons anderhalfuur vol dansbaar vermaak aanbieden des te meer. Vooral dan met het onweerstaanbare duo Ready For The Floor en I Feel Better. Ready For The Floor werd voorzien van een zonnige zomerintro en een gitaarlijn zoals Foals ze doorgaans produceert. I Feel Better blijft stadionelektropop van de bovenste plank en wint aan aanstekelijkheidsgehalte door de samenzang tussen Taylor en Goddard, die respectievelijk de hoge en de lage tonen voor hun rekening nemen.
Hot Chip is en blijft een eigenzinnige band. Wie voor afgelikte versies van hun songs kwam, als ware het kopieën van op de plaat, kwam van een kale reis thuis. En dat is niet slecht, want op een podium klinkt Hot Chip toch net dat tikkeltje organischer, wat je dan ook verwacht van een 100% liveband. Bovendien aarzelt dit bonte ensemble er niet voor om genadeloos te snoeien in de setlist. Geweldige hits als And I Was A Boy From School, How Do You Do en Motion Sickness werden in de kast gelaten. In plaats daarvan kregen we als afsluiter wel hun eigentijdse versie van Bruce Springsteen's Dancing In The Dark op ons bord. Dat was misschien niet het grootste feestnummer van de avond, maar wij vonden het op z'n minst een lollig experiment te noemen.