Les Nuits 2015: Flying Lotus - Elektrofarao

Botanique, Brussel, 28 april 2015

Layer³, het favoriete ruimteschip van Steven Ellison, landde in Brussel. Hij, onder ingewijden vooral bekend als Flying Lotus, kwam met Kutmah, Shabazz Palaces en een rist indrukwekkende visuals de stad onderwerpen, opdat niemand zichzelf nog in leven zou wanen, opdat epilepsie door natuurlijke selectie zou verdwijnen, opdat niemand stil zou blijven staan. Het Brainfeeder-opperhoofd en zijn kompanen haalden een verdienstelijke twee op drie.

Les Nuits 2015: Flying Lotus - Elektrofarao



De vorige keer dat we Shabazz Palaces aan het werk zagen, op Afropunkfest in Brooklyn, stond er op hetzelfde moment een hardcore punkband zo goed als recht tegenover hun podium te spelen. Zo zie je maar waarom Belgische festivals internationaal zo vaak in de prijzen vallen. Deze keer voelden we de bassen, hoorden we de details van hun leftfieldbeats. Voor wie dichtbij stond, voelde hun show aan als een cocon. Ishmael Butler en Tendai "Baba" Maraire speelden dus vooral voor zichzelf en de mensen op de eerste rij, niet voor de half-geïnteresseerden wat verderop op de bankjes. Hen moet het geheel, met de rituele gewaden en sporadische, synchrone danspasjes, behoorlijk bevreemdend hebben geleken.

Een paar maanden geleden hadden we het nog over hoe moeilijke tweede ‘Lese Majesty’ lang niet zo consistent was als Shabazz’ debuut ‘Black Up’. Hetzelfde viel gisteren in het Koninklijk Circus op. Nummers als Are You Can You Were You (Felt)  en Free Press And Curl bleven ook live, ondanks alle weirdness, erg catchy. Andere hoogtepunten in de korte set waren de percussie-improvisaties. Trouwens, nu we erbij stilstaan: niet evident dat conga’s zo goed blenden met de eerie sound van Shabazz Palaces. 

Tijd voor de grote vis. Voor hij plaatsnam in zijn versterkte vesting op het podium, kwam Flying Lotus even doodleuk naar voren op het podium gewandeld om te vragen of iedereen er zo’n beetje zin in had. Sympathiek, maar als je voor grandeur en show gaat, ga je er beter helemaal voor. Tijdens de show daalde de elektrogod nog een paar keer van zijn verhoog af, maar dan in de vorm van Captain Murphy, zijn rappende alter ego. En als rapper is Ellison beduidend minder geniaal dan als geluidstovenaar. 

Het contrast was op zijn minst een beetje onwennig. En dat moet hij zelf ook gevoeld hebben. Naar het einde van de show toe, tijdens Shake Weight, waarin Murphy over TNGHT’s Bugg’n heen rapt was zijn geduld plots op. Of we überhaupt nog leefden? En dat hij nog snel de rest van zijn set ging aframmelen. Gelukkig waren er verzachtende omstandigheden. Zijn ontevredenheid, iets dat altijd ondankbaar overkomt, uitte hij slechts mompelend. Daarnaast had hij voor de rest van zijn set nog kleppers als Never Catch Me en Putty Boy Strut in petto.

Dat het Koninklijk Circus tussen de twee voorvallen in inderdaad niet in een reusachtige danszaal is veranderd gaan we niet ontkennen. Iedereen had het simpelweg te druk met kijken en luisteren. We hoorden live remixes van onder andere Drake, Chance The Rapper en Kendrick Lamar. En een hoop eigen materiaal natuurlijk, soms moeilijk herkenbaar wegens te verhakkeld (Descent Into Madness) soms ongemoeid gelaten (Dead Man’s TetrisZodiac Shit). En hoewel we weten dat het antwoord bij iemand als Flying Lotus “een heleboel” luidt konden we het niet helpen ons bij de laatste categorie af te vragen "Hoeveel die daar nu eigenlijk live van doet".

Want hoewel hij op het einde van de dag gewoon een producer is, is het logisch dat we van iemand als Flying Lotus net dat tikkeltje meer verwachten. Zeggen dat er momenten waren dat we ons verveelden zou een grove leugen zijn. Wanneer we ons in een mindere fase van de muzikale spanningsboog bevonden (want euh, die remix van Drake’s Know Yourself was bijvoorbeeld zo fantastisch niet), hadden we nog steeds het visual-spektakel, waarover we het nog amper gehad hebben. De momenten dat én de muziek én de visuals culmineerden waren vanzelfsprekend fantastisch. Op die momenten maakte het ons niet zoveel meer uit hoeveel nu live was. Een Flying Lotus set moet je gezien hebben. En met een beetje geluk is hij nog net dat tikkeltje meer in vorm dan hij vandaag was.

Op de terugweg naar het station hadden we iets in de trant van “een vergoddelijkte dj-set, maar meer ook weer niet” in ons hoofd, vandaag lazen we in een andere recensie bijna net hetzelfde. Pech hebben!

28 april 2015
Kasper Cornelus