Les Nuits 2015: Benjamin Clementine - Oude man in een jong lichaam
Botanique, Brussel, 15 mei 2015
Misschien moeten we onze atheïstische visie na het zien van Benjamin Clementine even herzien. Want hoe kan het dat zo’n jonge artiest van zesentwintig lentes zoveel tristesse en emotie in zijn muziek kan leggen? En hoe kan zo’n jongeman een overvloed aan charisma hebben? Misschien is dit toch de ziel van een oude man in een jong lichaam? We zouden het gaan geloven…
Ook een zanger met sombere songs, was de Ier Adrian Crowley die het voorprogramma verzorgde. Zijn warme stem deed denken aan Leonard Cohen, maar anders dan Cohen wist hij helaas geen variatie in zijn gitaarsongs te brengen. Wanneer hij een van zijn laatste nummers Juliet I’m in Flames inluidde met “I’ve only got sad songs left”, hoefde het voor ons niet meer.
Tijdens de podiumopbouw kwam er tot ons genoegen enkel een prachtige vleugelpiano midden op de set en een stoel aan de rechterkant, wat aanwees dat Benjamin Clementine een intiem concert zou brengen zonder veel overbodige franjes. Kort daarna kwam hij als een klassieke pianist naast zijn piano staan, gaf het publiek een kort knikje en nam rustig plaats achter de piano om het prachtige Condolence te brengen. Op cd wordt deze song nog bijgestaan door drums, extra piano en achtergrondzang, maar deze avond bracht hij de ruwe versie met enkel zijn stem begeleid op piano, net zoals de rest van de nummers trouwens. En deze puurheid zorgde ervoor dat zijn muziek nog knapper was dan op zijn album.
Na enige tijd werd hij vergezeld door celliste Barbara le Liepvre, die de muziek nog een extra dimensie gaf zoals bij het rustige The People and I of het energieke Adios dat hij theatraal begon met het herhaaldelijk toeklappen van zijn klavierdeur. Dat theatrale was ook te vinden in zijn stem waarmee hij zowel perfect uithaalde als laag zong, maar ook mee declameerde, fluisterde en neuriede.
Tussen zijn liedjes door leek Clementine een andere persoon. Verlegen, maar met enige trots nam hij het uitbundig applaus aan om dan enkele woorden te stamelen en wat onwennig in de zaal te turen. Vanaf zijn eerste noot op zijn piano zat hij dan weer in zijn eigen wereld en speelde de ziel uit zijn lijf, zo ook bij zijn bekendste songs Nemesis en I Won't Complain.
Toen hij aan het einde van zijn set kwam en London inluidde, zei hij beleefd maar vastberaden dat er geen bisnummer zou komen. Eenmaal in de coulissen verdwenen, bleef het publiek uitzinnig klappen waardoor de Brit toch maar weer het podium opkwam. Ook omdat hij zich wel leek te vermaken. Hij begon zelfs iets meer met het publiek te communiceren en eerde Nick Drake met een cover van River Man. Daarna volgde een ongeplande versie van Charles Aznavours Ammenez-Moi die samen met het publiek gezongen werd. Het diende als mooie afsluiter van de avond, waarbij Clementine ongetwijfeld elke toeschouwer in de tent gelukkig maakte.
Wat een man, wat een artiest, wat een talent.
Benjamin Clementine speelt deze zomer op het Cactusfestival, Les Ardentes en het Brussels Summer festival.