Les Nuits 2014: White Denim - Alweer onder de indruk
Botanique, Brussel, 19 mei 2014
U heeft hier al meermaals gelezen hoe enthousiast wij waren over White Denim vorig jaar op het Dourfestival. Dus waren wij nieuwsgierig of ze dat nog eens over zouden kunnen doen. En hoe!
Regel één in de hedendaagse popmuziek: geloof in jezelf. En met die regel hadden de Luikse Fastlane Candies geen enkel probleem. Als echte routiniers speelden ze met een zelfvertrouwen waar heel wat meer ervaren bands jaloers op zouden zijn. Grote gebaren waren hen zeker niet vreemd.
Muzikaal was het een kruising van elektronica en gitaar, bas en drums. Het deed ons allemaal een beetje aan de eerste versie van School Is Cool denken, maar dan met veelvuldige samenzang en een bas die het geluid net iets te veel overheerste waardoor de rest van de band wegdeemsterde. Maar af en toe deden ze ons opkijken. Met name als er net dat ietsje meer pit in de respectievelijke song zat. Nog even laten sudderen en dan komt dit misschien wel goed.
De beste Franse Britpop. Zo worden Von Pariahs wel eens omschreven. En dat klopt ergens wel. Al kan niemand ontkennen dat er ook een streepje Amerikaanse posthardcore door de energieke songs van dit gezelschap waart. En het blijft aandoenlijk als je een Fransman – ook al is hij dan afkomstig van het eiland Jersey - een poging hoort doen om You'll Never Walk Alone te zingen met een moeilijk te verstoppen accent.
Maar dat zijn slechts voetnoten bij een concert dat verder stond als een huis. Zanger Samuel Sprent had zich het flegma van een Ian McCulloch eigen gemaakt en voegde daar nog wat van zijn eigen(, Franse) nonchalance aan toe. De band speelde intussen even strak als de zenuwen van een honderdmetersprinter voor de start van de finale van de Olympische Spelen. De ritmesectie spetterde en de gitaren jankten daar tegenaan. Er zit duidelijk nog leven in de Franse rock. En wij zijn blij daar door de Botanique op gewezen te zijn.
Maar de hoofdmoot was voor White Denim, de vier nerds uit Texas, waarvan heel wat bands een lesje kunnen leren als het op liveshows aankomt. Op hun muziek valt vooreerst geen lijn te trekken. Het is een schitterende mengelmoes van rock, blues, jazz, prog en zelfs metal. En dan zijn we vast nog wat genres vergeten.
Bovendien durfden ze het aan – eigenlijk de standaard bij de concerten van White Denim - om te beginnen met drie aan elkaar geregen nummers, die uit elkaar leken te groeien. Zonder dat je het wist was je van het ene in het volgende beland. De vuile bluesrock van At Night In Dreams, ook de opener van de laatste plaat ‘Corsicana Lemonade’, ging naadloos over in de prog van Mirrored And Reverse om uiteindelijk te eindigen in de jazzexperimenten van Drug. Monden vielen open, ledematen bewogen ongecontroleerd, … Het was van bij de aanvang al genieten geblazen.
En dan vraag je je af of ze dat niveau kunnen aanhouden. Maar daar had de band alvast geen moeite mee. Ook als de songs op zichzelf stonden, viel er genoeg te beleven, werden meerdere genres in dat nummer geïntegreerd. Neem nu Anvil Everything of Pretty Green, die begonnen als een rocksong, maar even verder geruisloos waren omgebouwd tot jazzspeeltjes. Of I Start To Run dat veel weg heeft van een rockballade, maar uiteindelijk de bluesrock uit de poriën laat vloeien.
En zo kunnen we nog even doorgaan. U had erbij moeten zijn om het helemaal te begrijpen. Wij waren alleszins alweer onder de indruk. Lijstjes zijn niet meteen ons ding, maar voor deze willen wij een uitzondering maken. Waar dit concert dan terecht zal komen in dat lijstje, laten we aan uw verbeelding over.