Les Nuits 2014: Nuit Belge - Nationaal schoon

Botanique, Brussel, 22 mei 2014

De Nuit belge is een traditie geworden. Niet dat er op andere nuits geen Belgisch talent te zien was. Maar die ene nacht was er enkel en alleen ruimte voor nationaal werk. Kiezen was dan ook de boodschap want het ticket gold voor alle zalen.

Nadeel van dat systeem is dat het heersende festivalgevoel zorgde voor een aan- en aflopen van volk tijdens concerten, hetgeen niet altijd bevorderlijk was voor de muziek. Maar dat namen we er graag bij. En al zeker als we zo'n band als Astronaute aan het werk konden zien.

Opgetrokken rond de bronzen stem van Myrthe Luyten werd in de Grand Salon een meesterwerkje geconstrueerd. Jammer genoeg mocht er slechts een dik half uur intensief gebouwd worden en kan ze op dit ogenblik enkel uit haar uitstekende ep ‘Myriad’ putten. Desalniettemin was het publiek, dat de moeite had genomen om vroeg naar de Botanique te komen, erg enthousiast.

Een nummer als Brawlers deed ons wegdromen naar een veld vol zonnebloemen dat zachtjes heen en weer wiegde om dan opgeschrikt te worden door de mistral uit de gitaar van Gianni Marzo, maar evengoed deden de nummers ons denken aan ruwe kliffen waartegen de zee zijn intrigerende spel van komen en gaan kon spelen.

De Nuit belge was begonnen. En hoe!

Andere koek, hoewel er zeker ook punten van overeenkomst waren, was wat Scarlett O’ Hanna voorschotelde. Wij hadden haar al opgemerkt op Eurosonic, en al dat goede werd hier bevestigd. Een rinkelende gitaar, die tegen een donkere ritmesectie opbokste of de piano, die à quatre mains werd bespeeld. Met haar specifieke stem haalde ze soms gifgroen uit, om even later de wonden, die ze zelf geslagen had, te likken.

Samen met haar twee gedreven muzikanten stond deze jongedame garant voor een set vol afwisseling. Omdat ze weigerde in het gareel te lopen en songs abrupt beëindigde (en zo het publiek vaak verbouwereerd achterliet), viel er steeds wel iets te beleven. Dit is een bijzonder talent dat het verdient gekoesterd te worden.

In de Rotonde was het intussen al stilaan volgelopen. Klaar om de storm, die Madensuyu heet, te laten passeren. Alleen was er hier nergens plaats om te schuilen en moest je de woeste windvlagen ondergaan. Gelukkig had het allemaal een louterend effect. Zoals een tornado dat ook kan hebben. Veeg alle voorgevormde ideeën van tafel en begin met een rauwe, kale ondergrond. De rest wordt dan door de twee heren opgevuld. Met gitaar, drums, wat attributen en een overdosis energie. Ziedaar: Madensuyu. En wij zagen (alweer) dat het goed was.

Voor Amatorski was het aanschuiven geblazen. En u moet het ons vergeven, maar wij slaagden er uiteindelijk niet in nog de aandacht op te kunnen brengen voor de ijle, zweverige muziek van het trio na het hoofd zo volledig leeg te hebben laten maken door de voorgangers.Wij gaven er na een tijdje dan ook de brui aan. We hadden immers onze portie nationaal schoon al ruimschoots gehad.