les Nuits 2014: Arno - Vijfenzestig en nog op de top van zijn kunnen
Botanique, Brussel, 24 mei 2014
Arno Hintjens is vijfenzestig jaar geworden. Nu kennen wij wel wat vijfenzestigjarigen, maar er zijn er weinigen, om niet te zeggen geen, die met de energie, de guitigheid en de authenticiteit van Arno op een podium staan. Na twee avonden in Oostende speelde hij op Les Nuits Botanique in zijn tweede thuisstad Brussel zijn derde verjaardagsconcert.
Le Chapiteau was goed volgelopen. Arno kan na een carrière van vele tientallen jaren op een zeer breed publiek terugvallen. Het genre-overstijgende van zijn muziek zal daar zeker niet vreemd aan zijn.
Al vanaf het strakke en stevige openingstrio We Want More, Qué Pasa en Je Veux Nager voelden we dat Arno en zijn band er zin in hadden en en pleine forme waren. Accordeonist Ad Cominotto kwam de groep versterken voor een ingetogen, maar zeer meeslepende versie van Elle Adore Le Noir. Vive Ma Liberté werd in een opzwepende ska-versie gebracht en bracht behoorlijk wat ambiance in de tent.
Met de Julio Iglesias-cover Vous Les Femmes haalde Arno de chanteur de charme in zich naar boven. Er heerste zowaar een André Hazes-sfeer. Smartlapperlij in het Frans…
Voor You Gotta Move werd het achtkoppige gospelkoor Karavan uit de coulissen gehaald. De meerwaarde van het koor zorgde ervoor dat de gospel in dit bluesnummer aan intensiteit won. Ook bij Woop That Thing zorgde het koor voor een schitterende invulling van de backings. Swingen deed het alvast.
Arno is zo'n artiest, die zijn publiek uit de bol kan doen gaan tijdens stampende rockers en bluesnummers, maar hij kan ze ook doen mijmeren tijdens intieme en gelaagde ballads. De afwisseling tussen die verschillende stijlen maakt van hem een bijzonder artiest.
Tijdens Lola Etc. kon je een speld horen vallen. De inleving en intensiteit was fenomenaal. Bovendien werd de song op het einde nog vakkundig neergevleid door een eenvoudige, maar geniale fluitoutro.
Walsen werd er iets later gedaan tijdens Je Ne Veux Pas Être Grand. Het nummer begon zeer minimalistisch, maar barste al snel open in feestgedruis. Misschien kan je het nummer wel een soort van lijflied van Arno noemen, want met de tekst “Je ne veux pas être grand / Jamais adolescent.” lijkt hij een ode te brengen aan de de eeuwige jongere in hem.
Tijdens het evidente, maar daarom niet rap rap afgehandelde Dans Les Yeux De Ma Mère, met pianist en compagnon de route Serge Feys in een glansrol, hing het publiek opnieuw aan zijn lippen. Het nummer was trouwens de inzet voor een wervelend slotoffensief.
Echt verrassend was het allemaal niet, maar voorspelbaar onvoorspelbaar is Arno nu eenmaal op zijn best. Van bij de begintonen van Oh La La La ging de bloedhete tent in de fik. Ook Putain Putain werd op meer dan gewoon wat enthousiasme onthaald.
Eerste bisnummer Les Filles Du Bord De Mer werd breed uitgesponnen en dat kwam vooral door de maximale en bijna clowneske interactie van Arno met het publiek.
Met Bathroom Singer zette de band een overtuigend punt achter dit verjaardagsconcert. De cimbalen, die voor het nummer werden bovengehaald, gaan al jaren mee, maar het blijft een plezier om Arno vol overgave met die dingen te zien meppen.
Arno gaf in Brussel, voor zover dat nog nodig was, zijn visitekaartje af. Het visitekaartje van een op en top Belgische rasartiest met een perfect ingespeelde band en een backcatalogue om U tegen te zeggen. Arno was vooral zichzelf en we zagen dat het goed was. Vijfenzestig en nog steeds op de top van zijn kunnen.