Les Nuits 2013: Valerie June - Prachtvrouw

Botanique, 1 mei 2013

Het is zover: Les Nuits Botanique 2013 zijn afgetrapt en op de eerste avond komen we meteen al voor een hartverscheurende keuze te staan, want onze vaderlandse trots Balthazar en de Amerikaanse Valerie June spelen tegelijkertijd. Deze keer kozen we voor Valerie June (Balthazar zal onze weg deze zomer nog meermaals kruisen), we wilden immers één van die grote beloften voor de toekomst wel eens live aan het werk zien.

Maar eerst was er nog het voorprogramma en dat werd deze keer verzorgd door onze landgenoot Benoît Lizen. De manier waarop hij consequent bedoeld vals zong was even wennen, maar al na twee nummers hoorden we de pracht die dat opleverde. Lizen leek wel Perfume Genius met snaarinstrumenten en – toegegeven – iets minder sterke nummers. Hij bediende zich nu eens van een akoestische gitaar, dan weer van een banjo en het publiek was helemaal mee.

Valerie June zag er geweldig uit. Een oranje jurkje, een bijpassende oranje blouse, appelblauwzeegroene botjes, felrode lippenstift en dan die verzameling dreadlocks op haar hoofd maakte van de 31-jarige zangeres een ware verschijning. Gevoel voor humor bleek haar ook niet vreemd te zijn toen ze Tennesee Time aankondigde en begon te vertellen over hoe vreselijk slecht ze is in op tijd komen. Of toen ze na Somebody To Love zei “I believe in love. That’s why I’ve had five husbands.”

In onze recensie van ‘Pushin’ Against A Stone’ waren we nog niet helemaal overtuigd van The Hour en Shotgun, maar vanavond bleek Shotgun een indrukwekkende murder ballad (“You know I love you baby/ and If I can’t have you nobody can”) die stukken duisterder klonk dan op de plaat en The Hour was een leuk walsje waar wij nog goede vrienden mee gaan worden.

Het grootste ontroermoment was voor de tranentrekker Somebody To Love dat ze aankondigde met het eerlijke “Yeah, I’ve been lonely” en waarop ze het meeste indruk maakte wanneer ze zichzelf op banjo begeleidde, maar ook meer dan overeind bleef wanneer de vijfkoppige band (drum, bas, gitaar, keyboard en viool inviel.  

Slechte nummers waren er niet, maar het meeste indruk maakte June toch met haar stevigere bluesnummers. De aanstekelijke single You Can’t Be Told was de afsluiter van de reguliere set, Workin’ Woman Blues werd de eerste bis. Absolute prijsbeest was Pushin’ Against A Stone waarin de band zich even overgaf aan een psychedelisch duel tussen gitaar en keyboard. In deze songs bleek ook dat June een echte muzikante was: ze draaide zich naar haar band toe, bespeelde haar gitaar met zichtbaar plezier en combineerde dat nog met wat danspasjes.

Afsluiten deed een zichtbaar tevreden Valerie June met het oudere The Drifter waarop ze startte zoals ze de avond begonnen was: in haar eentje op haar banjo. Wie deze beloftevolle artieste eens aan het werk wil zien: op vrijdag 19 juli speelt ze op Gent Jazz. Haar debuut 'Pushin' Against A Stone' verschijnt op 9 mei.