Les Nuits 2013: Two Gallants - Vrienden voor het leven

Botanique, Brussel, 14 mei 2013

Met hun zoveelste doortocht aan de Brusselse kruidtuin begint Two Gallants stilaan tot het meubilair van de Botanique te behoren. In het najaar van 2005 stond het duo uit San Francisco er voor het eerst, als voorprogramma van The Decemberists, vorige herfst kwamen ze met hun nieuwe plaat 'The Bloom and the Blight' een laatste keer over de vloer. De vrienden aan huis mochten dus ook niet ontbreken op de twintigste editie van Les Nuits.

Een opwarmer kon deze kille en druilerige avond zeker gebruiken, een rol die rol weggelegd was voor de indieneefjes van Girls in Hawaii, Roscoe. De Luikenaars debuteerden vorig jaar verdienstelijk met het goed onthaalde 'Cracks', zwierven aansluitend met die plaat in de rugzak rond in de Benelux en Frankrijk en belandden uiteindelijk voor het tweede jaar op rij op het podium van Les Nuits.

Roscoe heeft dus duidelijk wat in zijn mars, al was het live nog wat zoeken naar een klasseflits. Het stevige buitenbeentje Things To Solve dat warme stilte combineert met enkele stevige stampen is er zo eentje. Het andere werk van Roscoe is ingetogener. Zie het als een indiesound, gekruid met postrockinvloeden en elektronica, maar net dat tikkeltje te weinig om zich duidelijk te kunnen onderscheiden.

Juist van het vliegtuig van Californië gestapt, half uitgepakt en meteen al het podium op geduwd, zo verscheen Two Gallants voor het Brusselse publiek. Holderdebolder. En dat hoorde je ook een beetje, want we zagen het duo al scherper en intenser. De spuug bleef ditmaal binnensmonds en Stephens stem raspte iets minder diep dan voordien.

Maar ondanks de jetlagmodus waarin de twee verkeerden, was het wederom een memorabele avond. Om te beginnen was de setlist gevarieerd en tactisch slim samengesteld. Het frisse getokkel van opener Despite What I’ve Been Told was een prima gangmaker voor een trio uit de bovenste schuif. Het op schuurpapier neergepende Ride Away, het steeds door merg en been schrapende My Love Won’t Wait en een uitgesponnen Steady Rollin’ zetten meteen de toon.

Na die fikse start werd het publiek verrast met drie gloednieuwe, titelloze nummers waarop het kompas duidelijk nog steeds in de goede richting wijst. Een andere verrassing was de Tom Petty-cover A Thing About You. Een uitstekende keuze. In een lager tempo verpakt en met de typische stem van Stephens schurkte deze versie zich probleemloos tegen het niveau van het origineel aan.

Bij Broken Eyes werden de rollen even omgedraaid. Drummer Tyler Vogel schoof zijn haargordijn opzij en vormde op gitaar een mooie tandem met Stephens, die  toetsen en harmonica voor zijn rekening nam.

Het beste van de avond was nog weggestopt in de toegiften. Nothing To You uit debuutplaat 'The Throes' simuleerde een gelukzalig gevoel, vergelijkbaar met de herontdekking van een vergeten klassieker die je opzadelt met een pak nostalgie. Oud en kraakvers tegelijk. Het wekte op meerdere plaatsen een glimlach of een vreugdedansje los. Two Gallants gaf met dit concert een mooi cadeau aan de organisatie. In ruil verdient het minstens een plek in de eregalerij.