Les Nuits 2013: Miles Kane, Efterklang, Piano Club - Onverwachte, maar geslaagde combinatie
Botanique, Brussel, 10 mei 2013
Over het algemeen slaagt de Botanique er tijdens Les Nuits in om op één avond enkele acts samen te brengen, die mooi bij elkaar passen. Maar rocker Miles Kane had zo goed als niets gemeenschappelijk met het Deense droomcollectief Efterklang. Dat stond nergens in de weg van een mooie avond en twee steengoede concerten de weg.

Opener Piano Club, een uit Luik afkomstig viertal, mocht de avond op gang trekken en leunde muzikaal dichter aan bij Miles Kane. Over deze passage kunnen we kort zijn. We kunnen met de beste wil van de wereld niet begrijpen waarom hun platte, ongeïnspireerde synthesizerrock aan de andere kant van de taalgrens wel succes oogst (er zijn daar nog zo’n paar dozijn onderling inwisselbare bandjes), terwijl we zeer goed begrijpen waarom deze showventjes het in Vlaanderen helemaal niet maken. Gelukkig waren we er na een halfuurtje al door.
Het concert van Efterklang werd aangekondigd als één “in minimalistische bezetting”. Naar Efterklang-normen zijn dat nog steeds zes mensen, al herkenden we veel van de muzikanten niet. Opvallend daarbij was een ons onbekende zangeres, die het geluid van Efterklang een heel andere kleur gaf in nummers als Hollow Mountain of Black Summer.
Vorig jaar stond de band nog met een symfonisch orkest op de planken van de AB en kregen we één van de strafste shows van het jaar te zien. In deze bezetting was het hoofddoel niet zozeer emotioneren, wat ze alsnog deden met het mooie Sedna en de onversterkte, geknutselde afsluiter Alike (geen sinecure in een tent vol rockfans en met een overvliegend vliegtuig).
Het hoofddoel vanavond was overtuigen met een bij momenten opvallend poppy set. Kleine, extra effecten in bestaande nummers en het extraverte The Ghost en Modern Drift zorgden daarvoor. Het enige oudere nummer dat de veel te korte set haalde was overigens Step Aside, wat nog even het meer experimentele en elektronische Efterklang van vroeger liet horen. Een knap concert (alweer), enkel jammer van de wel erg ongelukkige plaats op de affiche, die dit hartverwarmende gezelschap kreeg toebedeeld.
Waar Efterklang nog uitblonk in echtheid en oprechtheid, kregen we bij Miles Kane een echte rockshow te zien. En wat voor één. Kane heeft de afgelopen jaren niet bepaald een uitstekende live reputatie opgebouwd, maar dit concert kan zonder problemen de geschiedenisboeken ingaan.
You’re Gonna Get It zette de toon voor één lange trip doorheen de popgeschiedenis. We hoorden en zagen Oasis, Kasabian, Arctic Monkeys en vooral The Beatles in één nummer passeren en dat zou niet anders zijn bij de vijftien daaropvolgende nummers. In een rotvaart gingen Kane en zijn uitstekende, vierkoppige band door luid meegebrulde klassiekers (want zo kwamen ze ondertussen al over) als Rearrange, Inhaler of de pletwals Give Up.
Het niveau zakte gedurende tachtig minuten op geen énkel moment. De flashlights flashten onophoudelijk en de extase van frontman en publiek verslapte geen seconde. Het enige rustpunt in de set was het prachtige Out of Control, waarin plots ook nog eens duidelijk werd dat Kane, naast een geniaal songschrijver, gitarist en entertainer, ook een uitstekend zanger is.
Come Closer bracht de tent naar een wervelend kookpunt en bisnummer Don’t Forget Who You Are vatte de hele set nog eens samen: euforisch, extatisch, meebrulbaar en simpelweg steengoed. Onze kop eraf als dit geen hoogtepunt wordt op Pukkelpop.