Les Nuits 2013: Low, Junip, Barbarossa - Van rustig tot saai

Koninklijk Circus, Brussel, 9 mei 2013

Op de zesde avond van Les Nuits ging het er in het Koninklijk Circus bijzonder rustig aan toe. Het publiek was rustig, de zaal niet helemaal gevuld, de sfeer eveneens kalm. Jammer genoeg ging het er op het podium ook wat rustig aan toe.

Opener Barbarossa verzorgde enkele maanden eerder al het voorprogramma van Poliça in de AB en speelde daar al de hoofdact naar huis. Ook vanavond klonk het veelbelovend (check vooral single The Load), al is de live meerwaarde van Barbarossa voorlopig nog gering. Vooral het mooie, warme stemgeluid van James Mathé wist te overtuigen en zou het verschil kunnen maken in de toekomst.

Ook de Zweed José Gonzalez moet het voor een groot deel van dat mooie, warme stemgeluid hebben. Met zijn band Junip bracht hij net zijn tweede langspeler (‘Junip’) uit en die klinkt, net als de eerste (‘Fields’), en de verschillende ep’s erg aangenaam.

En daar schuilt een beetje het probleem met Junip. Het was allemaal erg aangenaam, maar niets meer. Opener In Every Direction deed ons hopen op een zomerse, swingende set, maar te dikwijls verzandde die in traag- en saaiheid.

Nummers als Walking Lightly gingen compleet aan ons voorbij en het waren enkel de (bescheiden) hits en meer uptempo nummers die ons en het publiek konden bekoren. Zo schoten Line Of Fire en het erg naar Calexico neigende Always er wel bovenuit. Het voortdurende tegenlicht en het bijzonder statische van de band maakten het geheel ook niet meteen erg boeiend om naar te kijken. Aangenaam dus, maar wij vrezen dat Junip gewoonweg niet in staat is tot vijfsterrenrecensies.

Het merendeel van het opvallend oudere publiek was duidelijk voor Low gekomen. De band viert dit jaar zijn twintigste (!) verjaardag en vanavond bewezen ze vooral dat er in die twee decennia nog niet veel veranderd is. Het gaat er nog steeds erg traag aan toe, maar ook nog steeds erg correct. Misschien klonk het nu zelfs allemaal wat te clean. Low is een driekoppige minimachine geworden en we vroegen ons bij momenten af of ze er eigenlijk nog wel plezier in hebben.

De nummers van het onlangs verschenen ‘The Invisible Way’ kregen we in de eerste helft van de set, met een opvallende rol voor de piano van Steve Garrington. Vooral On My Own en So Blue bleven bij. Gaandeweg kregen we ook een pak ouder werk te horen, zij het daarom niet het meest bekende (al is "bekend" bij Low sowieso relatief).

In Especially Me zagen we Mimi Parker heerlijk wegzinken in haar eigen wereld, Monkey kreeg een kale versie mee en met het prachtige Words en In Metal werd het tempo naar het einde van de set toe nog meer naar beneden gehaald.

Met het knappe Canada werden we weer wakker geschud, maar kwam er een abrupt einde aan de set en werd het duidelijk dat het drietal niet gewoon is om zulke korte sets te spelen. Vooral Alan Sparhawk leek pas echt goed op dreef te komen naar het einde toe, maar met een ingetogen I Hear… Goodnight werden we onverbiddelijk naar huis gestuurd.

Al bij al een knappe set dus, maar we misten toch wat vuur. Domme grappen of rock-‘n-rollclichés moeten we van Low niet verwachten, maar een tikkeltje meer enthousiasme had dit optreden gemakkelijk naar een hoger niveau kunnen tillen.