Les Nuits 2013: Girls Against Boys - Nog steeds relevante legendes
Botanique, Brussel, 10 mei 2013
De hoogdagen van Girls vs Boys dateren uit een tijd dat wij – tot onze scha en schande – al eens tegen idolatrie durfden aan te schurken. Eens in de buurt van de dertig en zeker daar voorbij, hoort een mens – alweer: door scha en schande wijs geworden – geen helden meer te hebben. Maar wij hadden er wel. Naast dEUS waren toen onder meer Mark Sandman en Scott McCloud onze helden.
Wat die Scott McCloud van Girls vs Boys gemeen had met Mark Sandman was zijn gave om op geheel eigen wijze een sfeer, een gevoel, een intentie neer te zetten met slechts enkele woorden. Een volzin was uitzonderlijk, in hun lyrics. Er was vaak zelfs geen touw aan vast te knopen. En toch voelden we perfect wat ze bedoelden. Tenminste, dat dachten we toch. Toen.
Girls vs Boys hadden al tien jaar geen nieuw werk meer uitgebracht en het was van Boomtown, tijdens de incidentrijke zomer van 2006, geleden dat we de band nog eens live aan het werk zagen. Als dat maar goed zou gaan. Want ook de confrontatie met ex-helden, weten wij intussen, is niet altijd een goed idee.
Maar dat de New-Yorkers niet zouden ontgoochelen, was meteen duidelijk. Van de eerste tonen van 'Tucked' in tot de laatste bis (Joy Division’s She’s Lost Control, in een voor Girsl vs. Boys vrij uitgebreide bisronde) was dit een geweldige trap-in-de-ballen van een concert. De band leek zich op voorhand al met een veel lagere opkomst te hebben verzoend en reageerde bijzonder opgetogen op herkennings- en bekroningsapplaus. En tous les garçons et les filles de mon age – vooral dertigers en veertigers, vorige zondag in de Chapiteau - droegen de band duidelijk op handen. Letterlijk zelfs, toen Scott McCloud zich tijdens de bisronde met inzet van lijf en leden het publiek ingooide.
Misschien wel het mooiste moment van de avond deed zich voor tijdens It’s A Diamond Life, de nieuwe single, en een nummer dat de groep duidelijk minder goed in de vingers had dan de rest van de set. Er werd gestruikeld, de een moest de ander zijn foutjes opvangen, er werd naar elkaar gekeken, en breed gegrijnsd. Beginnersfouten en de zichtbare opluchting toen het nummer uiteindelijk toch tot een goed einde werd gebracht: herkenbaar en hartverwarmend.
Girls vs Boys zien er ook (nog) geweldig uit: jonge, headbangende veulens in het lijf van uitzonderlijk goed geconserveerde veertigers. Weet er trouwens iemand waar dat waanzinnig coole, hemelsblauwe jasje van McCloud te koop is?
De posthardcore van Girls vs. Boys is wel degelijk nog steeds relevant. Hun songs en hun geluid zijn tijdloos, ook al zijn ze diep geworteld in de late jaren tachtig en de erfenis van bands als Fugazi. In Like Flynn, Go Be Delighted, Let Me Come Back, Super-Fire, Satin-Down, Learned it, … het zijn vandaag nog steeds pareltjes van indierock – uit een tijd dat de term “indie” ook echt iets betekende - gebracht met een bewonderenswaardige intensiteit en een aanstekelijk spelplezier. We moeten het vaak genoeg met minder doen.
McCloud en de zijnen ook trouwens: twee jaar geleden stond de helft van de band (McCloud en Alexis Feisig, aangevuld met Psychedelic Fursgitarist Richard Fortus) op een doordeweekse avond in Café Video in Gent, met hun nieuwe en steengoeie project Paramount Styles. Er kwam toen net geen tien man opdagen.