Les Nuits 2013: Daan - Il se sent bien dans sa peau

Botanique, Brussel, 7 mei 2013

Er staan te weinig Belgen op Rock Werchter dit jaar. Dat zegt Stijn Meuris. En hij heeft gelijk. Waar is bijvoorbeeld Sir Yes Sir? Waar is Trixie Whitley? En ook: waar is Daan? Daan bracht onlangs met ‘Le Franc Belge’ zijn zevende reguliere album uit – de straffe recyclage op ‘Simple’ even niet meegerekend – en kwam daarmee vanuit het niets op nummer één binnen in de albumhitlijst van de Ultratop. Tegelijkertijd staat de eerste single Everglades op het hoogste schavot in De Afrekening. Dus waarom staat Daan niet op Rock Werchter, mijnheer Schueremans?

Daan kan zo ondertussen wel bestempeld worden als een genre op zich. Ook op ‘Le Franc Belge’ klinkt Daan weer helemaal Daan en toch weer helemaal anders. Negen maanden studio sloopten Daan en deden hem zijn grenzen verleggen. Decadent weidse arrangementen die alle richtingen uitstuiteren op een grotendeels Franstalige plaat zijn het resultaat. Op de Franstalige markt is Mes Etais-Unis trouwens de eerste single. Daan kwam naar Les Nuits Botanique om ‘Le Franc Belge’ voor te stellen. En dus werd het hoog tijd om ons Frans af te stoffen.

“Sinds wanneer zingt Daan in het Frans?”, hoorden we achter ons toen Daan het prachtige Parfaits Mensonges inzette. Actualiteit gemist, denken wij dan. Parfaits Mensonges is meteen onze favoriet van de nieuwe plaat en had niet misstaan in de ‘Simple’-tournee. Hetzelfde geldt voor Belle, dat ergens helemaal achteraan in de set zat als eerste bis. Een kippenvelmoment zowaar. Een chanson zoals er veel te weinig gemaakt worden.

Meer uptempo mocht het eigenlijk in alle andere nummers. De baslijn in het aanstekelijke en min of meer dansbare Lust Or Love nam ons meteen op sleeptouw en in The Kid deed Daan ons zelfs aan Bob Dylan denken. De goeie Bob Dylan, die klassiekers neerpent.

We waren minder weg van Irrelevant, waarin Daan even leek te verdrinken in de overdaad aan instrumenten en ook La Vendeuse sloeg niet helemaal aan. Maar daartegenover stond wel de inventiviteit van nummers als La Crise of Melodies Paroles dat nu eens jazzy en dan weer springerig klonk.

De nieuwe single Everglades is nu al een Daan-klassieker en Mes Etats Unis zal er een worden als het op single wordt uitgebracht. Maar het ware hoogtepunt van de avond was voor de afsluiter van de reguliere set, het grootse La Vraie Décadence.

Wie naar Daan was komen kijken voor het oudere werk was eigenlijk beter thuis gebleven. Letterlijk heel ‘Le Franc Belge’ kwam voorbij en dus bleef er maar weinig tijd over voor iets anders. Werden wel gespeeld in de reguliere set: onze grootste Daan-ergernis Exes en het kennelijk elke keer als we het zien/horen steeds beter wordende Icon.

Belle opende zoals gezegd de bisronde. En daarna volgde de bom van de avond: Swedish Designer Drugs (“een nummer over Ikea”) en Housewife. Hoewel die twee nummers natuurlijk altijd hun werk doen, hadden ze er wat ons betreft zelfs niet bij gemoeten. Ze pasten niet in het geheel van het optreden en deden te veel aan als een verplicht nummertje, iets waarmee we Daan liever niet associëren.

Het was niet de allerbeste Daan in de Botanique, maar wel een hele goeie, die zich trouwens duidelijk op zijn gemak voelde in het Frans. Hoewel het geen primeur is (Daan zong al eerder in het Frans en ook al in het Duits en het Nederlands) zien we in deze ingeslagen weg nog veel toekomst. ‘Le Franc Belge’ bleef ook live meer dan overeind.