Les Nuits 2013: CHVRCHES - Snedige synthesizers
Botanique, Brussel, 13 mei 2013
Op vrijdagavond is het tijd voor een feestje. In de Chapiteau was dit weggelegd voor de echte dj’s, in de Orangerie was het de beurt aan jong electrogeweld. Maximum één uitgebrachte cd en minimum een synthesizer, dat waren de voorwaarden om op het podium te mogen staan.
Pale Grey is een vierkoppige groep afkomstig uit de Hoge Venen. Met een ep en een nagelnieuw album onder de arm mochten ze de avond openen. Het viertal brengt downtempo synthpop, van het type “echte luistermuziek”. Iets wat best wat heupgewieg teweeg bracht, maar veel meer deed het helaas niet. De muziek die Pale Grey brengt zou niet misstaan op de radio als achtergrondmuziek. De naam zegt het eigenlijk al: lichtgrijs, zoals een onopvallende muis.
Het zootje ongeregeld van La Femme trapte hun set af met een simpele, maar meteen bij de keel grijpende bassolo. Al werd daar een drummer en een gitarist aan toegevoegd. En voor je het goed en wel door had stonden er zes Fransen op het podium achter een theremin en een batterij synthesizers (we telden er op zijn minst zes!).
Zangeres Clara Luciani, die iets weg heeft van Karen O, leidde haar vijf mannen door een set met muziek die een kruising lijkt tussen new wave en typische surfmuziek. De temperatuur steeg exponentieel met elk volgend nummer en voorzichtige danspasjes in het begin werden halverwege al vervangen door ongecontroleerd zwieren van loszittende ledematen.
In hun repertoire zit trouwens ook psychedelica. Tijdens It’s Time To Wake Up (2023) werd je met repetitieve klanken minutenlang meegetrokken in een trip, die leek af te stormen op een grote climax. Maar niets was minder waar. Met een abrupt einde werden we terug met de voeten op de grond gezet. Het signaal om volledig los te gaan. Tijdens Antitaxi ging het T-shirt van synthesizerspeler Sasha Got uit en begon het te stomen voor het podium. Een moshpit, inclusief crowdsurfer, breidde zich gestaag uit. Één ding is zeker: vive la fête avec La Femme!
Als sluitstuk voor deze avond vol synthesizergeweld stond de Schotse elektropop van Chvrches geprogrammeerd. De nummer vijf van afgelopen BBC Sound heeft nog altijd maar één ep uit, maar dat weerhield hen niet om toch al boeiende set van vijftig minuten te brengen.
Het was vooral zangeres Lauren Mayberry, die de aandacht trok. Het kleine meisje stond nogal eenzaam op het podium. Maar al meteen werd duidelijk dat dit er allemaal niet veel toe deed. De stem van Mayberry klinkt zo krachtig, zo zuiver dat ze ons zelfs zonder haar compagnons Iain Cook en Martin Doherty, elk verstopt achter hun synths, had weggeblazen.
Omdat haar pols in het gips zat, kon Lauren niet de knopjes hanteren zoals het zou moeten waardoor Doherty maar in één nummer zong. Iets waar we overigens niet zo rouwig om waren, want zijn stem is bijlange na niet zo sterk als die van Mayberry. Ook al maakte de inleving bij hem veel goed.
De soberheid in de set (geen extreme lichtshow, geen uitgesproken dansbewegingen) zorgde ervoor dat de afstand tot het publiek zeer klein was, hetgeen zich uitte in een open sfeer waarin plaats was voor conversaties tussen band en publiek. Iets wat het concert alleen maar beter maakte, al was het maar omdat ze zo bewezen dat je niet in strak tempo door een elektroset hoeft te razen.
De klasse van hun optreden zat in de bekendste YouTube-/ep-nummers Lies, We Sink en Now Is Not The Time. Maar ook het nog te verschijnen Night Sky, waar Mayberry’s stem het meest indrukwekkend was, doet ons verlangend uitkijken naar hun nog te verschijnen debuutalbum. En als top of the bill was er de klaagzang Recover en het prachtige The Mother We Share.
Door het “tingling and weird feeling” in haar hand kwam er helaas geen encore. Iets wat we hopelijk tegoed houden voor een snelle, volgende passage!