Les Nuits 2012: The Rapture - Even aanstekelijk als vanouds

Botanique, Brussel, 13 mei 2012

Negen jaar al is het geleden dat The Rapture medeverantwoordelijk geacht werd voor de golf van elektro, funk en punk die destijds op gang werd gebracht. The Rapture is in al die jaren een vriend aan huis geworden bij de Botanique. De groep speelde vanavond voor de vijfde keer aan de Brusselse Kruidtuin en dat mocht dus gevierd worden.

Eerst was het aan het Milagres en het Brusselse Great Mountain Fire om de avond op gang te schieten. Die laatsten speelden een thuismatch en konden niet verliezen. De Brusselaars hadden in een mum van tijd het publiek op hun hand met funky en energieke indierock. Een Belgische belofte om in het oog te houden. Over enkele dagen speelt de groep ook nog een akoestische set op Les Nuits, wat veel zegt over de veelzijdigheid van de groep.   

Wat The Rapture betreft was het afwachten geblazen. De groep is terug na een zes jaar durende pauze waarin het voortbestaan aan een zijden draadje hing. Met ‘In The Grace Of Our Love’ bracht het vorig jaar een degelijke plaat uit, weliswaar zonder de overtuiging van 'Echoes'. De punk van weleer werd ingeruild voor disco en dat is, ondanks enkele leuke resultaten, toch een spijtige zaak. De groep passeerde ook twee keer in ons land, maar echt bijblijven deden die concerten niet. De vraag was dan ook of we een glimp van de energie en het enthousiasme zouden terugzien van de oude Rapture.

Maar van die twijfel bleef al snel niets meer over. The Rapture begon zijn set met het zorgvuldig opgebouwde In The Grace Of Our Love en was vastbesloten om een feestje te bouwen. De New Yorkers speelden opvallend geconcentreerd en lieten hun greep op de set nooit los. Het speelde ook in een vloeiend strak kader, opgetooid met de koebel, elektronische percussie en saxofoon van Gabriel Andruzzi.

Ondanks dat de set nauwelijks verschil vertoonde met het concert dat The Rapture eind vorig jaar in de Botanique speelde, zat de groep duidelijk in een betere flow dan toen. Dat viel vooral op toen het viertal naar het einde van de set een versnelling hoger schakelde. Met de twee oudjes House Of Jealous Lovers en Olio en het op een accordeonsample drijvende Come Back To Me breide het een langgerekt en indrukwekkend hoogtepunt aan elkaar. Daarnaast vielen er onverwachtse hoogtepunten te noteren bij het hoekige Killing en het bombastische Sail Away.

Als er al minpuntjes waren, zaten die in de hoekjes verborgen. Zo waren nu en dan de scherpe kantjes soms zoek en ontbrak er net dat extra tikkeltje om de tent in de fik te zetten. Verder had Whoo! Alright gerust ingeruild mogen worden voor Sister Savior of I Need Your Love. Maar dan zijn we aan het vitten.

Een erg punky Echoes zette een punt achter een bevredigend eerste deel. Knap was het ook om te zien hoe The Rapture even later de draad terug oppikte en een matig nummer als Children probleemloos inpaste in de set.

Als klap op de vuurpijl mocht uiteraard het euforische hoogtepunt en classic in spe How Deep Is Your Love niet ontbreken. Dat nummer is een geslaagde mix van de oude en nieuwe formule van The Rapture en kon niet beter gekozen worden om de vrijdagnacht voor geopend te verklaren.

The Rapture plukte gericht uit hun werk en speelde de perfecte set. Het doet  uitkijken naar een vervolg, waarvan het optreden op Dour deze zomer al een goed begin is. Een spoedige opvolger van 'In The Grace Of Our Love' zou ons helemaal gelukkig stemmen.