Les Nuits 2012: The Divine Comedy (an evening with Neil Hannon) - Met of zonder frivoliteiten
Botanique, Brussel, 13 mei 2012
Dat de man gevoel voor humor heeft is al langer duidelijk voor al wie zijn teksten heeft gehoord, maar ook live bracht Neil Hannon niet enkel de liedjes die hij onder de naam The Divine Comedy de wereld in stuurt. Hij entertainde ook het publiek met spontane en grappige interventies.
De man heeft er een gerespecteerde carrière van een goede twintig jaar in de popmuziek op zitten, maar dat volstond blijkbaar niet om de tent te vullen. De programmatie in de andere zalen van de Botanique was dan ook niet te onderschatten.
Ook Noa Moon mocht concurrentie ondervinden. Van de ondergaande zon in de tuin. De twintigjarige Brusselse deed haar best om wie was komen opdagen te verwarmen met aanstekelijke pop. Haar gitaarliedjes waren zeker niet slecht maar we kunnen geen ongelijk geven aan degenen die hadden gekozen om buiten van het weer te genieten.
Een piano en een gitaar was alles wat Neil Hannon had meegebracht. Met een ironisch "My second home, the Botanique!" zette hij meteen de toon: het moet niet altijd serieus zijn, als het maar altijd mooi is. Met zijn pianospel hoeft hij niet te denken ooit de Koningin Elizabethwedstrijd te winnen, dat is duidelijk. Hij miste ook in zijn teksten af en toe maar ving dat telkens vlot op met een kwinkslag.
Voor Your Daddy's Car vroeg hij zelfs vlakaf of er iemand in de zaal het tekstboek bij had en moest de tweede strofe verschillende keren herbegonnen worden. Maar dat maakte niet uit. Het lied over hoe de auto van palief tegen een boom parkeren en er toch nog mooie herinneringen aan over houden raakte trefzeker de juiste toon. Ook The Complete Banker, waarin België een plaatsje kreeg in de lijst van bijna failliete landen, paste in het rijtje van komische liedjes over serieuze onderwerpen.
Later volgden een paar serieuzere nummers op gitaar, al was er toch weer een komisch accent toen de roadie droogweg het kapodaster van fret drie naar fret vier van de gitaar kwam zetten tijdens Perfect Lovesong. An English Lady Of A Certain Age bekoorde wel in alle eenvoud en toonde dat Neil Hannon geen frivoliteiten nodig heeft om te bekoren.
Naar het einde toe kwamen steeds meer publiekslievelingen aan bod, zoals Everybody Knows That I Love You, de recente "hit" At The Indie Disco en klassieker Our Mutual Friend.
Op geen enkel moment misten we de orkestrale arrangementen die op de platen van The Divine Comedy te horen zijn. Neil Hannon compenseerde zijn gebrek aan techniek met een spits gevoel voor humor en een dosis charme en had van begin tot einde het publiek op zijn hand. Een mooi optreden!