Les Nuits 2012: Spain - Half geslaagd

Botanique, Brussel, 15 mei 2012

Ooit uit de uitverkoopbak opgediept omdat die hoes al een hele tijd intrigeerde. Hij heeft dan ook iets weg van een plaat van Blue Note Records, de cover van ‘The Blue Moods Of Spain’. Maar in de cd-speler wist hij toen niet echt te overtuigen. Tot we hem na zeventien jaar weer bovenhaalden, zij het dit keer om een andere reden.

Want Josh Haden had zijn oude groep Spain - weliswaar met behulp van nieuwe leden – vanonder het stof gehaald. Dat vierden ze door de debuutplaat integraal te gaan spelen. En omdat ze daar zo blij om waren werd er ook nog “lots of other old and brand new stuff” aan de setlist toegevoegd.

Reden genoeg dus om ‘The Blue Moods’ terug van onder het stof te halen en een tweede kans te geven.  Die verdient de plaat ook, want er staan wel degelijk pareltjes op. En dat heeft niet alleen met Johnny Cash te maken. Voor de onwetenden onder ons: Cash coverde Spiritual voor zijn album ‘Unchained’.

Slowcore kan je het niet echt noemen want daarvoor zijn de gitaren te braaf, maar het ligt wel in het verlengde van bands als Low en aanverwanten. Na elk akkoord vraag je je namelijk af of het volgende akkoord überhaupt nog wel zal komen. Maar precies daarin zit nu net de charme van deze band.

Verder viel er immers bitter weinig te beleven op het podium. De vijf heren begaven zich  nooit buiten de hen toegemeten vierkante meter (met uitzondering van ritmegitarist/toetsenist Randy Kirk, die toch af en toe van instrument wisselde). Communicatie met het publiek was zo goed als onbestaande. Pas in het tweede deel van de set wisselde Haden enkele schuchtere woorden met het publiek.

Let wel: dat hoeft voor ons niet echt. Een concert kan ook zonder al die extra’s weten te raken, maar eigenlijk was dat enkel het geval in het eerste deel, toen ‘The Blue Moods Of Spain’ werd gespeeld.

Want hoewel sommige van die songs ons op plaat (ook nu nog) niet helemaal weten te overtuigen, leek dat in het Koninklijk Circus wel te lukken. Wij noteerden naast verwachte klassiekers zoals opener It’s So True, Untitled #1 (dat tijdens de bisronde op min of meer algemeen verzoek nog eens zou worden hernomen) en Ray Of Light immers ook een schitterende versie van World Of Blue. Het was tijdens die laatste song dat de e-bow van leadgitarist Daniel Brummel ons finaal over de streep haalde.

Met des te meer nieuwsgierigheid keken wij dus uit naar het vervolg, maar in het tweede deel van de show leek de magie er niet meer te komen. Het tempo werd ook aangepast, waardoor Spain in de buurt kwam van een tweederangs Travis. Maar dan zonder over de vocale kunde van een Fran Healy te kunnen beschikken.

Die originele invalshoek die ‘The Blue Moods’ zo typeert was dus verdwenen en het was wachten tot Oh That Feeling op het einde van de set, voor ons hart weer een klein sprongetje maakte. Niet toevallig werd dat nummer net als Our Love Is Gonna Live Forever (nota bene het laatste nummer), ook aan een lage versnelling gespeeld.

Het onverbiddelijke eindoordeel moet dan ook luiden dat de avond slechts voor de helft geslaagd was. Al was het dan een helft die voor een volwaardig concert mocht doorgaan.

Spain speelt op 9 augustus ook nog in het kader van Klinkers in Brugge en op 6 december in de Handelsbeurs in Gent.