Les Nuits 2012: Django Django - Oefening in elasticiteit

Botanique, Brussel, 14 mei 2012

Een eivolle, snikhete Rotonde, dat kan maar één ding betekenen: dat er een stomend optreden aan de gang is. Niet zelden van een band die door de overzeese pers onder luid gejubel richting vasteland werd gekatapulteerd. Wie herinnert zich zo de magische show van Anna Calvi nog? Nu is Django Django hot. Hun titelloze debuut is niet enkel een van de onmiskenbare popmeesterwerken van 2012, in de Rotonde sprong de band meteen enkele horden verder.

De Britse invasie werd nog voorafgegaan door een ontdekking uit Brooklyn: Devin Therriault. Devin voor de vrienden. De singer-songwriter, geruggesteund door een meer dan degelijke ritmesectie, gooide zich meteen vurig in de strijd. Tijdens zijn tweede nummer ging hij al gewillig door de knieën en nam hij Jagger-achtige poses aan, helemaal passend bij zijn ‘Some Girls’-shirt. 

Hij gaf niet op toen hij bij zijn bindteksten op een weinig responsief publiek stootte. Het leek hem aan te sporen om nog intenser te gaan spelen. Zo worstelde hij in New Horrors vakkundig met feedback. 

Devins persona heeft iets duivels (vergelijk hem met Alex uit ‘A Clockwork Orange’) en blinkt uit in Springsteen-achtige geestdrift. Sterke songs en een krachtige sound, die verwijst naar The Who, The Clash en The Jam, zorgden voor de rest.

“And that’s it!”, zo besloot hij zijn set. Wij hebben er akte van genomen, met de bedoeling Devin niet meer uit het oog te verliezen.

Django Django deed het met heel wat meer gadgets: een arsenaal aan percussie-dingen en een synth- en elektronica-set-up die Rick Wakeman trots zou hebben gemaakt. Wie  het vijfsterrendebuut ‘Django Django’ de voorbije weken heeft ontleed (of het op zijn minst geprobeerd heeft), vroeg zich ongetwijfeld af hoe de band die complexe pop, vergeven van meerstemmige harmonieën, live zou neerzetten.

En uiteindelijk werd het zeker geen zielloze imitatie van het studiowerk. Stuk voor stuk werden de songs aangedikt met rijkelijke percussie – bij momenten door alle vier de muzikanten! –, dito synths en kosmische pulsen.

De toch al niet voor de hand liggende zanglijnen werden dan weer moeiteloos omgeleid via spannende routes. De extreme rekbaarheid van de songs was wellicht de grootste opsteker van de avond. Simpelweg heerlijk was het om de band haast in real time steeds opnieuw verborgen details in zijn eigen songs te zien opdiepen en uitwerken. Een uitdaging van zo’n kaliber straalde natuurlijk af op de zaal.

Akkoord, bij aanvang werd er wat kortademig gezongen, Hail Bop kende een warrig begin en Vincent Neffs gitaar werd bij de mixage wat stiefmoederlijk behandeld. Daartegenover stonden echter frivole techno-workouts, die songs aaneen lijmden, close harmonies, tegen elkaar opboksende stemmen en zelfs een koppel uitgeholde kokosnoten.  

Django Django deed dus meer dan zomaar bevestigen. Tussen de lijnen door lazen we de belofte dat de band zichzelf altijd naar de kroon zal blijven steken. Van een uitdaging gesproken…!