Les Nuits 2012: DFA Label Night - De definitie van 'fun'

Botanique, Brussel, 17 mei 2012

DFA is het label van Hot Chip, LCD Soundsystem, Hercules And Love Affair, The Rapture (eerder deze week al op Les Nuits) en The Juan Maclean. Maar op de DFA Labelnight mochten we kennis maken met drie andere artiesten uit die stal.

Prinzhorn Dance School is een Brits drietal dat punky uit de hoek komt. Hier geen keyboards of samplers. Dat is allicht atypisch voor het DFA-label, hoewel Tobin Prinz op het einde van de set vermeldde dat het gewoon niet praktisch is om die instrumenten mee op tournee te nemen. De stampende baslijnen van Suzi Horn, met korte broek, kort haar en leren laarzen in echte commando-lesbo-stijl, en de hoekige riffs van Tobin Prinz zelf, aangevuld met wat drums en de gescandeerde teksten, zorgden wel voor een dansbaar geluid.

Een nummer dat opviel in tegendraadsheid was het a capella geroepen Crash, Crash, Crash. Nog geen minuut duurde het, maar het was wel een mooi toonbeeld van eigenzinnigheid. In afsluiter Spaceman In Your Garden moesten we plots aan The Breeders denken. Zelfs hun stemmen leken plots op die van de zusters Deal, hoewel het hier toch duidelijk om een man en een vrouw ging. Een aangename kennismaking!

Yacht opende met een hoogst sympathieke dienstmededeling: “Gelieve de muziek te torrenten en achteraf de merchandise te kopen.” Daarna volgde een flashy Powerpoint-achtige presentatie over waar ze vandaan kwamen en verklaarden ze de orangerie tot een autonome danszone.

Dat Yacht, in essentie het alias van Jona Bechtolt, het ooit zonder de blonde Claire L. Evans moest stellen is bijna niet in te beelden. De blondine met lange blote benen in kort zomerjurkje gaf zich volledig en was persoonlijk verantwoordelijk voor een temperatuurstijging van minstens vijf graden Celcius en een ambiance waarbij je enkel kon dansen. Tijdens Afterlife sprong ze in het publiek en bezwoor persoonlijk menig toeschouwer door middel van handoplegging.

Nummer na nummer weekten ze dansspieren los, tot op het einde van de set, bij het aan Brigitte Fontaine ontleende Le Goudron en afsluiter Utopia, de hele zaal in beweging was. Yacht is voltijdse fun, zoveel is zeker.

En dan is er nog het geval Planningtorock. Wie haar niet kent stelt zich Antony van Antony And The Johsons voor die een rolletje in Star Trek Deep Space 9 moet spelen. De vrouw was volledig in het zwart gekleed, had donker, lang haar dat haar gezicht bedekte en alleen haar neus en haar voorhoofd liet zien. Die neus had een afwijking waarvan je je de eerste tien minuten stond af te vragen of ze nu echt een extra neusbeen had laten inplanten of het er misschien was opgeplakt. Op haar voorhoofd maakte een soort blinkende amulet het plaatje compleet.

Haar muziek was opgebouwd rond donkere, sobere electrobeats, die uit een laptop kwamen, waarover zij dan zong. Mooie liedjes soms, zelden vrolijk. Het contrast met Yacht kon niet groter zijn. Je zou haar muziek kunnen vergelijken met die van Fever Ray. Haar podiumact sloot daar trouwens ook bij aan. Alleen is de muziek van Fever Ray zoveel pakkender en het beeld dat ze op het podium brengt zoveel intrigerender dat die vergelijking enkel in Planningtorocks nadeel uitvalt. Echt origineel kon je muziek noch performance noemen.

Desondanks vonden we The Breaks, dat synchroon met de video werd meegezongen, en The One best mooi. En nog een paar andere nummers misschien. Alleen deed het iets te veel denken aan die cliché-freaks, die op menig gothic-feest het slechte weer maken. "This is so much fun.", zei Planningtorock op het einde van het optreden. Daar leek het echt niet op, noch voor haar, noch voor ons. Alleen het publiek smulde ervan.