Les Nuits 2012: Bombay Bicycle Club - Fietstochtje door het park

Botanique, Brussel, 13 mei 2012

Al weken lang stond de Kruidtuin in Brussel te trappelen om Les Nuits te ontvangen. Met een dijk van een programmatie en een setting waar het zalig vertoeven is ontbrak er zeer weinig aan het plaatje. Ook de soundtrack is van de bovenste plank. Op dag 1 werd die geleverd door Malibu Stacy en Bombay Bicycle Club.

Het leek wel derde keer, alweer goede keer voor Malibu Stacy te zijn, daar in de Botanique. Met zijn zevenen stonden ze op het podium, goed voor een arsenaal van instrumenten waaronder trompet, twee drumkits, keyboards en accordeon. Op die manier kon zanger De Froidmont zich volop geven en extra tijd nemen voor de bindteksten.

Het meest aangename was misschien wel dat het volk zeker niet te laat kwam voor deze heren. Het Luikse indiepopbandje moet niet weten van sleur en trekt daarom de vrolijke, maar net dat tikkeltje hardere kaart. Aan het eind van de rit trakteerde het publiek hen dan ook op een welverdiende meezingcanon.

De start van het Britse Bombay Bicycle Club was niet minder dan magistraal. De lichten dimden, Apache van Michael Viner’s Incredible Bongo Band werd loeihard afgespeeld en vloeide op indrukwekkende wijze over in de aanvang van How Can You Swallow So Much Sleep? Het handgeklap overstemde de fragiele stem dan ook meteen bij Your Eyes. De instrumentale tussenstukken met grote allure tijdens Dust On The Ground bewezen fijntjes dat dat meer dan terecht was. Een opgewarmd, maar eerder lauw publiek hield zich vooralsnog koest tijdens Open House, dat veel stouter klonk dan op plaat.

Het vijftal bracht daar verandering in met Lights Out, Words Gone als eerste hoogtepunt. De gezapige meewieger werd ondersteund door zangeres Emma Wilson.

Het akoestische Rinse Me Down was de voorbode van het dromgeroffel van Ivy & Gold. Daarin stalen een uitgebreide drumsolo en de banjo de show. Ook de indrukwekkende basriff tijdens Evening/Morning zorgde voor de uiteindelijke steekvlam. Cancel On Me, Beggars en Always Like This toonden aan dat de bandleden er zelf ook zin in hadden. Naar het einde toe mocht The Giantess nog voor een verrassing zorgen: de gonzende drums kregen gezelschap van het engelengezang van het Ijslandse Ósk.

Als bis mochten Shuffle en What If niet ontbreken. En ook de heerlijke quote van frontman Jack Steadman onthouden we u niet: "This feels like a festival but there's no one here to hate us, and no one is waiting for Paramore to come after us on stage." Dat klopt, beste Steadman, aan jullie hadden wij alvast meer dan genoeg om gelukkig te worden.