Les Nuits 2011: Mercury Rev - Imponerend eerbetoon aan Deserter's Songs

Koninklijk Circus, Brussel, 25 mei 2011

Zonder het succes van het nu al dertien jaar oude 'Deserter's Songs' hadden we zondagavond niet  in het Koninklijk Circus gezeten. Jonathan Donahue en co wilden destijds met dat onverwachte meesterwerk nog een laatste keer hun zin te doen vooraleer de handdoek in de ring te gooien wegens het uitblijven van een doorbraak, maar het liep eventjes anders.

Met een reissue en een tournee wordt er dit jaar teruggeblikt op dat scharniermoment in de carrière van Mercury Rev. Vreemd dat deze plaat nu terug onder de loep wordt genomen, want frontman Jonathan Donahue gaf al vaker te kennen dat hij 'See You On The Other Side' en 'All is Dream' betere platen vindt. 'Deserter's Songs' is hoe dan ook nog steeds een klassieker, eentje waarop wat stof lag te vergaren, dus een grondige terugblik kwam zeker niet ongelegen.

In het zog van Mercury Rev mocht het Amerikaanse The Royal Bangs de avond openen. Het trio schippert tussen math- en indierock, mixt melodie succesvol met kleurrijk experiment en voorziet dat nog eens met een goede dosis power. Een boeiende ontdekking.

The Walkmen is een iets minder nobele onbekende, maar staat wel in de schaduw van de grote namen. Een beetje ondankbaar, want de New Yorkers hebben al een schatkist aan knappe nummers bijeengeschreven. Met 'Lisbon' brachten ze vorig jaar bovendien een prachtplaat uit waarmee ze de viersterrenrecensies aan elkaar regen.

Het gecroon van de sympathieke en nonchalante zanger Hamilton Leithauser gekoppeld aan de snedige rock of de ingetogen melancholische postpunk palmt je ook live probleemloos in. Juveniles, Blue as Your Blood of het oudere On The Water zijn maar enkele staaltjes van die bescheiden fraaiheid. Dat steekt fel af tegen het door de zaal geclaimde The Rat, dat steeds een vuurpijl van jewelste is. The Walkmen als voorprogramma zetten is vrij gewaagd, want je weet dat de lat verraderlijk hoog komt te liggen voor de top of the bill.

Hoe verdienstelijk de voorprogramma's ook waren, Mercury Rev wou benadrukken dat het vanavond rond hen draaide en deed dat meteen vanaf de podiumwissel. Met meditatieve pauzemuziek, wierook, artificiële theelichtjes en paars/roze lichteffecten werd er op het podium een eigen universum afgebakend.

Zoals het traditioneel gaat bij integrale albumshows werd ook nu de set synchroon met de tracklist afgewerkt. Geen verrassingen dus, al was het genieten geblazen toen Deserter's Songs live tot leven kwam. Een zevenkoppige bezetting zette met een opgeblazen en rijke sound Holes in en had je meteen bij je nekvel beet. Die indrukwekkende wall of sound die keer op keer opgetrokken werd en de gebruikelijke theatrale mimiek van  Donahue deed de sound wel aan subtiliteit verliezen, maar uiteindelijk stoorde dat niet.

Bij Endlessly kwam er nog een hele brok kitsch bij mede dankzij de glitterbal die uit het dak kwam afgedaald, maar ook dat namen we er met plezier bij. Opus 40 was misschien wel het hoogtepunt van de eerste helft, met zijn intensiteit en het uitgesponnen en explosieve slot. Hun eerste echte wereldhit Goddess on a Hiway zat net iets onder het hoge niveau omdat het te onnauwkeurig afgehaspeld wordt.

Maar geklaag is niet op zijn plaats, na de elf tracks van 'Deserter's Songs' was er nog plaats voor een uitgebreid dessert. Peter Gabriels Solsburry Hill leek daarbij een vreemde eend in de bijt, maar de haast euforische adaptatie die Mercury Rev bracht deed die cover meteen vertrouwd aanvoelen. Verder dook de groep nog de zolder op voor het bescheiden hitje Car Wash Hair uit 1991, het bombastische en obligate The Dark is Rising en tot slot een gevat Senses on Fire.

Doe de optelsom van alle elementen, van leuke voorprogramma's tot de doeltreffende bisronde, en je komt uit op een knap eerbetoon en een heel aangename avond. Goed dat 'Deserter's Songs' de deuren wijdt openzette voor Mercury Rev, anders hadden we heel wat misgelopen.