Les Nuits 2011: Low, Joy, Sleepingdog - Lowest Hits

Botanique, Brussel, 24 mei 2011

Over Sleepingdog kunnen we kort zijn: het is ons ding niet. Haar ijle stem en al te romantische liedjes komen te vaak melig en puberaal over. Een vleugelpiano en een trio violistes kon ons niet van het tegendeel overtuigen. Om geen slapende honden wakker te maken willen we het graag daarbij houden want Chantal Acda is een toffe. Ze bedoelt het goed en er zijn slechtere dingen die meer succes hebben. We gunnen het haar. Echt. Maar er was dus meer.

De Belgen zijn fan van Low. Al meer dan een decennium passeren ze ongeveer twee keer per jaar in onze contreien en steevast komen daar rond de vijfhonderd mensen op af. Dat publiek groeit weinig maar krimpt ook niet. Waarschijnlijk kennen die vijfhonderd elkaar ongeveer en gaan ze samen pinten pakken op druilerige weekends als Duyster eens een week verlof neemt.

Een drietal onder hen heeft zelfs een tribute band opgericht en die mochten ook een half uur muziek komen spelen. Joy heten ze. Om de link duidelijk te houden is zelfs de naam een beetje gelijkaardig gehouden.

Niet dus. Joy is geen tribute band maar een doodgewone popgroep die wel erg veel mosterd gaat halen bij Low. Ze hadden een beeld van een celliste die af en toe een serieus accent aan de sound gaf, dat best te appreciëren was. Ook de heupwiegende drumster was helemaal niet onverdienstelijk. Een fractie van een seconde waren we zelfs meer fan van Joy dan van Low.

Toen Alan Sparhawk en Mimi Parker, de nieuwe bassist en de voor de gelegenheid gesommeerde toetsenist aantraden moesten dus eerst en vooral deftig wat puntjes op de i worden gezet. Alan deed dat door met zijn superieure gitaartechniek een repititief en hypnotiserend Nothing But Heart aan te zwengelen. Meteen haalden ze een niveau waar Joy op geen enkel moment aan kon tippen.

De setlist bestond uit elk nummer van 'C'mon' op Done na, maar dat kwam allicht omdat de vierde man met rode bril en bijpassend keyboard het geluid van de slidegitaar niet voldoende kon benaderen.

De nieuwe nummers klonken doorleefder dan het oude werk waarmee het afgewisseld werd, maar als je zo persoonlijk schrijft als Alan Sparhawk is het onvermijdelijk dat je pakweg Monkey niet meer zo hard aanvoelt als het verse 20$.

Het pleit voor Low dat publiekslievelingen als Laserbeam en Monkey in bijna elke setlist zitten. Als fan kan je alleen maar hopen dat ze in 2013 ter gelegenheid van hun twintigjarig bestaan een 'Lowest Hits' uitbrengen en eens een tournee organiseren met wat obscuurder werk. Last Snowstorm Of The Year bijvoorbeeld, dat in het midden van de set werd opgenomen, was aangenaam om terug te horen. Zo zitten er nog veel pareltjes, die best wat meer aan bod zouden mogen komen, bedolven in hun rijke catalogus.

Hoe dan ook, Low wordt beter en rijker met de jaren. Dat we daarvan regelmatig getuige mogen zijn met prachtige liveconcerten, zoals dit er één was, blijft een voorrecht.