Les Nuits 2011: Caribou, Montevideo, Vessels - Zweetparels van genot

Botanique, Brussel, 22 mei 2011

Met uitzicht op een zonovergoten Brusselse kruidtuin nam een erg uitgebreide bende muzikale sympathisanten genietend plaats in en rond de Chapiteau  "chaleureux" van Les Nuits Botanique. In de tent die het gebrek aan ruimtelijke capaciteit oploste moesten de lentekriebels snel plaats ruimen voor een onweerstaanbaar verlangen naar zorgeloze zomerfestivals. De apocalyptische postrock van Vessels blies het publiek omver, de elektrorock van Montevideo deed een beetje gapen, maar het elektronische alter ego van Dan Snaith sloot de avond af met een ietwat psychedelisch dansfeest dat bij deze genomineerd is voor het epitheton "van het jaar".

De vijfkoppige, Leedse band Vessels kreeg met zijn tweede studioalbum 'Heliotropic' lovende kritieken toegezwaaid. Aanleunend bij de klassieke traditie van de postrock, brachten ze met hun typische oog voor elektronisch en tegelijkertijd erg atmosferisch detail, hun publiek in de bijhorende trance. Voor velen kwam deze band als een totale, maar merkbaar aangename verrassing. Dé aanrader: Monoform.

Na de door elkaar gewarde haardos opnieuw op de juiste plaats gelegd te hebben, kwam de avond even in een dipje te zitten met het Belgische Montevideo. Hoewel de nummers op de ep 'Tribal Dance' veelbelovend klinken, kwam de elektrorock over als een inconsistent samenraapsel van knip- en plakwerk.

Enkel de meer elektronisch gerichte nummers met lichte disco-inval als het titelnummer trokken de aandacht. De gedachte dat deze band meer in zijn mars heeft dan een jeugdig showcasegehalte, werd enkel met die track bevestigd, maar over de hele set jammer genoeg niet waargemaakt.

Het contrast met een liveband als Caribou was vanaf de eerste, Canadese noot overduidelijk. Een pluim geven we alvast aan drummer Brad Weber, die met zijn intensieve en minutieus berekende ritmes het zijden draadje waar deze set van afhing, zeer intact hield. Found Out zette de uiterst feestelijke toon, die met Leave House mooi doorgetrokken werd. Gedurende anderhalf uur moest je als luisteraar maar één ding doen: genieten.

Naast de overweldigende drum, liet de liveversie van Caribou ook zeer veel ruimte voor improvisatie, waarbij het samenspel van de muzikanten het publiek enkel nog meer deed zweven. Zo werd aan Odessa een funky bas, die tot extremer bewegen aanspoorde, toegevoegd.

Ook de fijne elektronica-arrangementen gingen helemaal niet verloren. Samen met de erg beperkte stiltes tussen de nummers zorgden die voor een sfeervolle samenhorigheid off- en onstage. De intro van Kaili kon hierdoor op erg veel enthousiasme rekenen, waarna Caribou een kans zag om even rustigere nummers als Jamelia in te lassen om zo weer naar een explosief einde op te bouwen.

Maar het summum vond pas plaats in de bisronde die ostentatief werd aangevraagd. Enkel het woord Sun door de micro roepen, was voldoende om iedereen weer wild enthousiast te krijgen. Het nummer kreeg een hardere versie mee, waardoor het genot was af te lezen van de zweetpareltjes op eenieders voorhoofd bij het buitenwandelen van de meest fijne festivaltent die we in 2011 al bezocht hebben.