Les Nuits 2011: Animal Collective - Alles behalve saai

Botanique, Brussel, 19 mei 2011

Je hebt het gemaakt in de alternatieve muziekwereld als je het tot curator van het hippe All Tomorrow's Parties hebt geschopt. Animal Collective heeft die status sinds een goede week bereikt. Van dat nieuwe aura viel in Brussel weinig te merken. Voorlopig laten ze de capsones achterwege.

Ze brachten Teengirl Fantasy als voorprogramma mee: twee jonge gastjes met elk een knoppenbak en een keyboard om de zaal op te warmen. Hun beats leverden leuke dansnummers op die allemaal netjes in elkaar overgingen en ambieerden een beknopte les in danspopmuziek te zijn. Zo refereerden ze soms naar Pink Floyd, gaven ze een vette knipoog naar Speedy J.'s Pullover en kregen we funky zanglijntjes over breakbeats. Hun laatste vijf minuten waren dan weer pure Underworld. De perfecte partymix eigenlijk.

Hoe Animal Collective erin slaagt om met hun tegendraadse ingesteldheid een ruimer publiek aan te spreken blijft een raadsel. Of ze gisterenavond veel nieuwe fans hebben gemaakt valt te betwijfelen. De oudere fans werden schaamteloos als proefkonijn gebruikt voor een resem nieuw werk en kregen met mondjesmaat bekender werk als zoethoudertjes voorgeschoteld.

Dat zou op zich niet erg zijn ware het niet dat de heren, om het voor zichzelf een beetje interessant te houden, de gewoonte hebben om af en toe het roer radicaal om te gooien. Net nu er momentum leek te komen voor hun close-harmony-house stoppen ze met de samenzang en de reverb die het geluid op 'Strawberry Jam' en 'Merriweather Post Pavilion' bepaalden, krijgt de electronica een kleinere rol en halen ze de ritmesectie naar voor.

Tijdens de eerste twee nummers maakten we kennis met dat nieuwe geluid. Het klonk bijna conventioneel. Ook het bekendere Did You See The Words was niet zo scherp als het zou moeten. Pas daarna vonden ze hun draai, met een lang nummer dat door Avey Tare werd gezongen en door een dansende Deacin van gitaar werd voorzien.

Toen Brother Sport volgde schoot het publiek wakker: hiervoor waren ze gekomen. Maar meteen zette het nieuwe Mercury de enthousiastelingen weer op hun plaats en kregen drums en bassen weer de hoofdrol. Een ander nummer werd gezongen door Avey Tare op chaotisch bubbelende achtergrondgeluidjes, nog een ander werd bijna gerapt en klonk als een soort binnenstebuiten gedraaide Faith No More.

Na Summertime Clothes, het laatste en laatste bekende nummer van de avond volgde nog een lang bisnummer dat als een soort tweeluik een deel had dat door Panda Bear en een ander dat door Avey Tare werd gezongen. Bij momenten klonk die laatste dan als John Lennon.

Het moet gezegd: Animal Collective blijft op het scherp van de snee experimenteren. Dat is voor het publiek soms lastig, maar tenminste nooit saai.