Les Nuits 2010: The Books, Avi Buffalo - Horen, zien en zwijgen
Botanique, Brussel, 18 mei 2010
“Take a deep breath.” Het is maar één van de honderden samples die The Books gebruikten in hun bijzonder merkwaardige set, maar één ademhaling volstond absoluut niet. Nieuw was het misschien allemaal niet echt, maar ze doen het op zo’n boeiende manier dat je je gewillig laat meevoeren en je voortdurend naar adem moest happen.
Door omstandigheden waren de rollen in Le Grand Salon, zoals het Musée van de Botanique tijdens Les Nuits heet, omgekeerd. Hoofdprogramma The Books opende de avond en supportact Avi Buffalo mocht de avond afronden met een korte set. Wie fashionably late was, was er bovendien volledig aan voor de moeite want om stipt acht uur begon de eerste set en om iets over halftien was de zaal alweer leeg.
Over de showcase die zanger-gitarist Avigdor Zahner-Isenberg en zijn Avi Buffalo op touw zetten, waren we niet meteen enthousiast. Als toetseniste Rebecca Coleman haar frontman een mondje toestak, deed het soms denken aan The Carpenters, maar dan zonder de meligheid. De songs waren eerder ingetogen, maar raakten ons niet echt. Bovendien was de gitaar van Avi haast onhoorbaar in de mix. Misschien zat er meer in, maar dat kwam er dan toch niet echt uit gisteren.
Een gitarist/bassist, een cellist/gitarist en een groot videoscherm was alle materiaal dat The Books nodig hadden om ons op de knieën te krijgen. Tot onze verwondering slaagde het duo Nick Zammuto en Paul de Jong er hiermee moeiteloos in om een sfeer te creëren die je muisstil en vol bewondering deed luisteren én kijken.
Want ook het oog kreeg meer dan voldoende aandacht. De samples werden prachtig uitgewerkt en naadloos ingebouwd in de livemuziek, die toch aantoonde dat beide heren goed met hun instrument overweg konden. Slechts af en toe nam Zammuto de zang voor zijn rekening. In het schitterende An Owl With Knees werd dan op het videoscherm een woord als “comfortable” verknipt tot “come for the bull” zodat je als luisteraar volledig de draad kwijtraakte, maar des te meer genoot van het resultaat.
Nu eens toverden ze verwondering (Take Time), dan weer een glimlach (A Cold Freezin’ Night, een nummer gebaseerd op opnames door kinderen van zichzelf gemaakt) op je gezicht. Het resultaat was dat dit optreden eigenlijk veel te kort – slechts vijfenveertig minuten – was en je de show graag opnieuw wou zien om alles wat je gemist had, deze keer niet te laten voorbijflitsen.
Eigenlijk was het te snel voorbij om werkelijk fabelachtig te zijn, maar deze twee heren weten je met hun experimentele werkstukjes zowaar aan het scherm te kluisteren. En zeggen dat wij het nooit echt hadden voor dit soort video-experimenten.