Les Nuits 2010: Gil Scott-Heron - Volgens de regels van de jazz

Koninklijk Circus, Brussel, 13 mei 2010

Wat we verwacht hadden van Gil Scott-Heron? Misschien waren we er om de missing link tussen jazz, blues en hiphop te ontdekken? Of om een briljant stand-upcomedian aan het werk te zien? Maar alleszins om het nieuwste en geniale album 'I'm new here' in zijn liveversie te ontdekken.

Wanneer Gil in zijn eentje opkwam, met zijn pet op zijn hoofd, en ontspannen grapte over hoe de IJslandse vulkaan hem achterna zit en hem opjaagt door Europa, leek het nog alsof op zijn minst één van die beloftes zich zou voltrekken. Maar eens hij zich in zijn eentje achter zijn Hammond-orgel zette en het uit 1982 stammende Blue Collar aanvatte, werd duidelijk dat we een reis door de back catalogue van de man zouden krijgen.

Pas middenin We Almost Lost Detroit, het derde nummer, kwamen de overige bandleden mee spelen. Oudgedienden uit begeleidingsbands met namen als The Midnight Band of His Amnesia Express speelden afwisselend keyboard, saxofoon en mondharmonica, en één ervan nam de Afrikaanse percussie voor zich.

Vanaf dan kreeg iedere muzikant tijdens elk nummer minstens één keer de kans om te soleren op een instrument naar keuze, waarop het publiek enthousiast applaudisseerde. Helemaal volgens de regels van de jazz dus, maar ook uiterst vervelend.

Tijdens I'll Take Care Of You zong Gil Scott-Heron even al rechtstaand en kwam zijn zware, donkere stem prachtig tot zijn recht tegen de begeleiding op dwarsfluit. Het enige nummer uit 'I'm New Here' en ook het enige dat strak, rechtlijnig afgewerkt werd, was meteen ook het enige nummer dat echt kon raken.

Voor Did You Hear What They Said kregen we nog mee dat Gil niet zozeer tegen het leger an sich is, maar vooral tegen oorlog. Nogal mager voor iemand die altijd een uitgesproken activist is geweest. Het lang uitgesponnen The Other Side, een song over drugs, leek eeuwen te duren, waardoor de gerepeteerde mantra "Can you quit it?" wel heel erg toepasselijk kwam te klinken.

Nochtans beloonde het publiek dit alles met een staande ovatie. Overdreven idolatrie of hadden wij iets gemist? In ieder geval deden de bisnummers, een nog veel langer uitgesponnen The Bottle en een even lang Better Days Ahead ons niet van gedacht veranderen.

Een strakkere interpretatie met meer van de nieuwe songs had vast een beter concert opgeleverd. Nota voor LCD Soundsystem: Gil Scott-Heron is losing his edge.