Les Nuits 2010: Cocorosie, Efterklang - Niet KO
Botanique, Brussel, 18 mei 2010
Efterklang stond wat bekendheid betreft terecht het hoogst op de affiche. Dit Deense vijftal trekt de wereld rond in een steeds wisselende bezetting, want regelmatig worden ze op het podium aangevuld met een aantal bevriende muzikanten. Wij hadden gehoopt dat Peter Broderick er ook deze keer zou bij zijn maar dat was niet het geval. Maar ook zonder extra steun kwam dit bonte gezelschap heel sterk uit de verf. Efterklang was de afgelopen jaren al vaker te zien in de kleinere clubs van ons land, en de Denen waren duidelijk onder de indruk van de grote opkomst in het Koninklijk Circus. Toch pakten ze de zaal moeiteloos in en wisten ze heel wat nieuwe fans van hun kunnen te overtuigen. Het optreden stond in het teken van 'Magic Chairs', de derde langspeler van de band en de eerste die uitgebracht werd op het prestigieuze 4AD-label. Ook live was het geluid van Efterklang heel erg uitgebalanceerd. Een klassieke rockbezetting werd aangevuld met allerhande elektronica, maar die kwam nooit echt op de voorgrond. Ook de zanglijnen waren niet meer dan enkele van de puzzelstukken en die stukken pasten dan zodanig goed in elkaar dat het publiek zonder veel moeite de aandacht erbij wist te houden. Van Cocorosie verwacht je als luisteraar dan weer dat die op het podium ver buiten de lijntjes gaan kleuren. De zusjes Bianca en Sierra Cassady vullen hun platen met speelgoedgeluiden, laten hiphopinvloeden botsen met oosterse klanken en creëren met hun teksten en visuals een bevreemdend sprookjesachtig universum waarbij kinderlijke onschuld steevast een grimmige draai krijgt. De twee zussen (als kind noemden ze elkaar Coco en Rosie) belichamen elk een andere kant van dat spectrum. De operastem van Sierra, die met een vorstelijke mantel op het podium verscheen, ging in dialoog met de vreemde nasale stem van haar zus. Bianca was vandaag gekleed als een rekruut uit de piratenkleuterschool en bespeelde verschillende blaasinstrumenten waaronder een exemplaar dat wij doorgaans associëren met slangenbezwering. Op cd moeten ze het hebben van sfeer en vreemde klanken, maar op het podium werden er andere registers opengetrokken. De liveversies verschilden zodanig van de opgenomen versies, dat het vaak een aantal tellen duurde voor het duidelijk werd met welk nummer we te maken hadden. Naast een drummer en een toetsenist was ook de franse rapper Tez, die dienst deed als spectaculaire beatbox, opnieuw van de partij. Cocorosie had alles in huis om er een feest van te maken, maar speelde de voor de hand liggende troeven niet uit. Wij herinneren ons van eerdere optredens zelfs rustige nummers die ontaarden in een uitgesponnen dansversie, maar deze keer gebeurde dat niet. Zelfs bij Fairy Paradise, op cd een stampende hit over een rave van elfen in het bos, liet de ontlading en de echte gekte op zich wachten. Bear Hides and Buffalos was in de bisronde na K-Hole en Black Poppies een van de weinige oudere nummers die Cocorosie liet horen. Helemaal op het einde haalden de dames met Shannon van Light Asylum nog een onaangekondigde gast op het podium, maar de versie van Tranny Power die ze samen speelden werd niet de krachtige apotheose die de titel liet vermoeden. Cocorosie overtuigde ons op punten, maar we gingen niet KO.
