Les Nuits 2010: Bachelorette, Warpaint, Surfer Blood, Wolf Parade - Een zo goed als perfecte avond

Botanique, Brussel, 18 mei 2010

Het waren misschien niet de bekendste namen op deze dag Les Nuits Botanique, maar wel allemaal bands die dit jaar nog iets te bewijzen hadden. Dit was zonder meer een boeiende en intrigerende concertavond met een paar fijne verrassingen.

Hoewel Annabel Alpers, ofte Bachelorette, op haar jongste album ‘My Electric Family’ voor de eerste keer een aantal gastmuzikanten in haar one-woman-band toeliet, stond ze wel alleen op het podium. De ietwat schuchtere Nieuw-Zeelandse kon het publiek al snel charmeren, maar was muzikaal iets te zwak om te blijven boeien.

Met loopjes, die ze vaak ter plekke maakte, en effecten bouwde ze haar nummers laagje per laagje op, om dan weer alle laagjes na elkaar weg te halen. Als zich dat te veel herhaalde, werd het tempo echter naar beneden gehaald en bleef het geheel niet spannend genoeg.

Misschien toch eens investeren in een band want op ‘My Electric Family’ staan alvast een aantal heel mooie nummers die het waard zijn.

Warpaint deed dat een paar jaar geleden in elk geval wel en dat loonde enorm. Getuige daarvan de prachtige EP ‘Exquisite Corpse’. De vier vrouwen uit Los Angeles genieten een goede live-reputatie en dat bevestigden ze ook in de Orangerie. Ze brachten donkere newwave in een postrockjasje en kwamen vaak luid uit de hoek terwijl hun intimistische sound wel steeds op het voorplan bleef staan.

De samenzang klonk in elk geval heerlijk en tilde de nummers naar een hemels niveau. Vaak hoorden we zweverige en sfeervolle geluidslandschappen waar het dromerig toeven was. Zonder meer boeiend, pakkend en meeslepend. Wij kijken alvast uit naar het full album dat later dit jaar uitkomt.

Uitkijken was het ook naar Surfer Blood. Dit was namelijk het eerste optreden van de vijfkoppige band uit West Palm Beach, Florida op Europees vasteland en daar waren ze “very excited” over. Al een tijdje worden ze op het world wide web gehypt en getipt als dé band van 2010.

Ze lieten het duidelijk niet aan hun hart komen. Surfer Blood speelde een strakke set, maar hield de hoofden cool. Er werden grapjes gemaakt - zanger John Paul Pitts, die per ongeluk de kabel uit zijn microfoon trok toen hij wou beginnen zingen, zorgde voor de nodige hilariteit bij de andere groepsleden - en ieder genoot van elke noot die hij speelde.

De vergelijkingen met Vampire Weekend en zelfs Weezer zijn niet onterecht. Wij hoorden vooral verslavende riffs en knappe hooks wat resulteerde in catchy indierock met een seventiestintje. Een optreden dat naar ons aanvoelen voorbij vloog, wat alleen maar een goed teken kan zijn.

Ook Wolf Parade was onder de indruk van de jonge knapen. Tot tweemaal toe werd er met lof gesmeten. Maar deze band, wiens carrière zes jaar geleden ook als een sneltrein uit de startblokken schoot, moest niet onderdoen.

Integendeel, met nummers als Soldier’s Grin en California Dreamer uit ‘At Mount Zoomer’ zetten ze hun geweldige new-wave-meets-indie-rock-sound neer, maar vooral ook veel nieuw materiaal uit ‘Expo 86’, het nieuwe album dat later dit jaar verschijnt.

Het klonk allemaal bijzonder lekker en deed ons alvast verlangen naar die nieuwe langspeler. Luister op hun MySpace alvast naar het geweldige What Did My Lover Say. Wolf Parade gaf alles en veel meer. Een laatste puike show van een zo goed als perfecte avond.