LeNoise - Alle juiste vakjes aangevinkt

Kaleidoscoop, Mortsel, 8 maart 2025

Er zijn meerdere redenen waarom een concert tot een goed concert kan opgewaardeerd worden. En dan moet dat echt niet in de AB, Vorst Nationaal of welke andere grote zaal dan ook zijn.

Neil Young komt dit jaar (2025) nog eens naar België. Hij speelt op het Paleizenplein in Brussel. Tickets kosten, als we dat goed begrepen hebben, tussen de honderd en tweehonderd euro. Het spreekt vanzelf dat niet iedereen dat geld daaraan wil of kan geven. Wie daar ongetwijfeld wel bij zal zijn – het voelt een beetje decadent aan, maar ook wij hebben ons al een ticket aangeschaft – is Piet De Pessemier. Fan "par excellence" en voor daMusic al een paar keer gastschrijver. Over Neil Young dan uiteraard.

Maar De Pessemier is “first and foremost” muzikant. Dat Neil Young daarbij een belangrijke rol heeft gespeeld en nog altijd speelt, is ook af te lezen aan het zijproject dat hij opstartte naast zijn eigen bands (het ter ziele gegane Krakow en het sluimerende Mad About Mountains). Daartussenin was er al zijn eerbetoon aan Neil Young. Maar het succes dat hij nu kent met LeNoise was eerder onverhoopt. Na corona steeg het aantal aanvragen voor optredens exponentieel na het lanceren van een livestream. In die mate dat het de groep zelfs tot in Parijs en Engeland bracht (en nog zal brengen).

Nu kan je dergelijke tributebands met de nek bekijken. Er zijn altijd wel redenen waarom de goegemeente dit maar niks moet vinden. Maar als je je dan in een volle Kaleidoscoop in Mortsel bevindt, waar je muziekliefhebbers compleet – en dan bedoelen we echt COMPLEET – uit de bol ziet gaan, dan verdient dit op zijn minst enige aandacht. En dat is dan nog maar één van de redenen, waarover we het in de inleiding hadden.

Neil Young is geen Pink Floyd, waar men er een erezaak van maakt om songs tot in de perfectie na te spelen. Hij geeft songs regelmatig een nieuw leven en bewijst daarmee dat dat materiaal moet leven. Dat helpt ook wel bij dergelijke tributes. Begrijp ons niet verkeerd: wat LeNoise daar in Mortsel deed, kwam soms akelig dicht in de buurt bij de originele versies. Uiteraard is die stem uniek en De Pessemier beseft dat ook. Hij zet er wel een vibrato op, maar dan nog is het onderscheid duidelijk. En dat mag. Het maakt dit project precies tot wat het is. Muzikaal daarentegen zat het voor het grootste deel goed tot griezelig goed.

Dan denken we specifiek aan nummers als Don't Be Denied, Walk On of Roll Another Number. Niet meteen publieksfavorieten, maar gebracht met zoveel passie en inleving dat je niet anders dan onder de indruk kon zijn. We werden er trouwens uitgebreid voor gewaarschuwd dat het geen “Best Of” zou worden. Het is namelijk de “ditch”-trilogie, waarop LeNoise zich dezer dagen focust, na eerder al andere albums onder de loep te hebben gelegd. En ondanks het feit dat we daarover, zoals De Pessemier het met een kwinkslag uitdrukte “gerust, net als Neil zelf, kwaad mochten zijn”, suste hij de aanwezigen toch al snel met de belofte om dat in de bisronde goed te maken en daarvoor nog met een mooie versie van Old Man en even verder een luidkeels meegekweeld Heart Of Gold (eat that, Djingel Djangel!).

Nog zo'n reden om “gepakt” te worden door een optreden is de instelling van de band. En dat geldt misschien nog meer voor een tributeband, die ongetwijfeld met nog meer wantrouwen benaderd wordt dan de originele band. Bij LeNoise was er van lethargie geen enkele sprake. De solo's van zowel de frontman als gitaristen Luc Schreurs en Davy Jansen (die ook de pedalsteel voor zijn rekening nam) waren van de nodige klasse. Pianist (en voor Come On Baby Let's Go Downtown leadzanger) Frank Saenen (ja, die van The Scabs) timmerde verwoed op het instrument en ook de samenzang, waarbij ook nog bassist Vital Maesen en drummer Jo Smeets een duit in het aanzienlijke zakje deden, raakte de juiste snaren.

En dan moesten de bissen nog komen, werden de aanwezigen uiteindelijk uit de stoelen gejaagd om uit volle borst mee te zingen en dus zelfs wild te dansen. Als je daar dan prachtige versies van Down By The River, Cortez The Killer (op verzoek), een doorleefde “cover” als Almost Cut My Hair (want van CSNY) en – uiteraard – een schitterend Like A Hurricane voor kan inzetten, kan er nog weinig fout gaan.

Geen zin om zoveel geld uit te geven aan het origineel? Dan raden wij u met aandrang aan om dit gezelschap aan het werk te gaan zien. U zal het zich niet beklagen. Want alle nodige vakjes om dat tot een geweldig concert te maken, worden daar aangevinkt. Je kan hen bijvoorbeeld hier aan het werk zien.