Lenny Kravitz - Goed en hard met een zwart marcelleke
Sportpaleis, Merksem, 6 november 2011
Er bestaan mensen die Lenny Kravitz maar een schertsfiguur vinden. Wij zeggen: schrijf eerst eens een paar motherfuckers van riffs die kunnen wedijveren met Always On The Run of Are You Gonna Go My Way en dan kunnen we praten. Dat Kravitz met zijn mix van soul, funk, rock en pop een gevarieerd publiek aanspreekt was buiten de muren van het Sportpaleis al duidelijk; enkel de vijvenzestigplussers ontbraken in de demografie. Wij waren benieuwd of de mensenmassa aan haar trekken zou komen.
Een uitverkochte zaal wachtte gespannen op de komst van Kravitz, die wat lentezon leek meegebracht te hebben voor dit tweede concert van zijn nieuwe tournee. Vreemd genoeg waren er geen grote schermen, catwalks, vuurwerk of andere circustrucs te bespeuren. We zouden bijna van "minimalistisch" spreken, als er niet zo 'n bende knoerten van versterkers op het podium hadden gestaan.
Toen het licht om twintig na negen eindelijk doofde werd Kravitz met een vier minuten durend getik aangekondigd. En van a one two three four ontplofte Freedom Train om op dezelfde funky en zeer diepe groove met Bring It On verder te gaan. Voor de dames (zij schijnen dit belangrijk te vinden): Lenny had combats, een strakke jeans, een donker doorzichtig hemd en een zwart marcelleke aan. Menig heer van middelbare leeftijd zal thuis weer mogen horen dat hij dringend wat aan zijn conditie mag doen en dat hij te bleek van vel is. Met It Ain't Over Till It's Over gooide Kravitz er dadelijk een hit tegenaan, tot groot plezier van het publiek. En of u ons nu gelooft of niet, de klank was goed en vooral hard.
Daarna grasduinde Kravitz een hele tijd in zijn minder bekend - maar daarom niet minder groovy - werk. Wij nemen niet graag het woord "jazzy" in de mond, maar hoe moet je het noemen als je je saxofonist ettelijke minuten loos laat gaan op een repetitieve riff? Onder meer Fear, I Belong To You en de akoestische meewuiver Believe werden vol goesting gebracht, maar het publiek had wat aanmoediging nodig en de zaal bleef heel de tijd een paar graden onder het kookpunt.
Het publiek had blijkbaar onvoldoende op de teksten gestudeerd zodat een zangstonde uitbleef bij Dancin' 'Til Dawn. De stukjes Pink Floyd en Michael Jackson die Kravitz spelenderwijs op hetzelfde tempo bracht, waren beter gekend. Net toen het allemaal erg langdradig begon te worden, trok Kravitz zijn vat hits open. Achtereenvolgens jaste hij er As Long As I Love You, Always On The Run, Fly Away en Are You Gonna Go My Way door, zodat de zaal alsnog even kon overkoken.
De dubbele bisronde werd ingezet met het akoestische Stillness Of Heart om daarna met het American Woman, Let Love Rule en het volume op twaalf af te sluiten. Het mag duidelijk zijn: Kravitz moet het vooral hebben van zijn hits, maar die zijn gelukkig erg talrijk en gevarieerd. Kravitz bracht geen groots opgezette spektakelshow, maar een meer dan degelijk concert voor een tevreden publiek.