Lenny Kravitz - Lenny's keuken
Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008
Met een reeks kleinschalige optredens in de aanloop naar zijn wereldtournee wil Lenny Kravitz het voor zijn fans en zichzelf een beetje spannend houden. Het ontbreken van een grootse productie waarin alles haarfijn geregeld is, laat hem toe om van het voorspelbare pad af te wijken en zich door het moment te laten leiden. Dat hij dan ook op zijn bek kan gaan, neemt hij er graag bij. Na Bring It On, Dig In en een spetterend Always On The Run sloeg hij met zijn zevenkoppige band voor het eerst een zijstraatje in. Len nam plaats achter een clavinet (een keyboard met een typische Stevie Wonderklank) en liet zijn band een groove improviseren. Zelf trok hij bij iedere aanslag een orgastisch gezicht dat liet verstaan dat hij er enorm van aan het genieten was. In het hele concert zaten er zo meerdere momenten waarbij we een blik kregen in de keuken van Kravitz. Als een chef-kok durft hij te experimenteren met zijn ingrediënten en zijn keukenpersoneel volgt hem blindelings. Dat sommige van die jams uiteindelijk niet echt ergens naartoe bleken te leiden, konden we hem in de opwinding van het moment gemakkelijk vergeven. Dit soort optredens willen op papier wel eens beter uitdraaien dan in de praktijk, maar Kravitz zocht en kreeg effectief contact met het publiek en die intieme sfeer leverde ook enkele sterke momenten op. Nadat de man een paar minuten onverstaanbare verzoeknummers en smeekbedes naar zijn hoofd had gekregen, vroeg hij een van zijn roadies om een akoestische gitaar en speelde hij een uitgebeende versie van Stillness Of Heart. Ook de geïmproviseerde versie van Fields Of Joy, dat begon als een kabbelend beekje en uitmondde in een indrukwekkende waterval, was een verzoeknummer voor een fan op een van de eerste rijen. De meest recente cd ‘It’s Time For A Love Revolution’, kwam deze avond bijna niet aan bod, maar de fantastische single I’ll Be Waiting kreeg gelukkig wel een beurt. Lenny mag dan al dwepen met traditionele opnametechnieken, hij is niet te beroerd om een tape met strijkers te laten mee lopen als het nummer dat nodig heeft. Ter gelegenheid van de verjaardag van Craig Ross, Kravitz’ vaste gitarist en sidekick, werd er samen met het publiek een lang eindstuk aan het nummer gebreid dat uiteindelijk ontaarde in een chaotisch Happy Birthday. Na twee hardere rockers (Where Are We Running en Fly Away) was het tijd voor het onvermijdelijke hug-a-treemoment van de avond met het obligate Let Love Rule en het nieuwe Love Revolution. We weten natuurlijk al lang dat wij “the people” zijn en dat “communication” en “compassion” de wereld kan veranderen. Maar het blijft altijd leuk om dat nog eens uit de mond van Lenny te horen bijgestaan door de helft van de zaal die hij mee het podium op vroeg. Door tijdsgebrek bleef het bissen beperkt tot een verpletterende versie van Are You Gonna Go My Way, een smaakmakertje voor Lenny’s festivaloptreden waar hij belooft een schaamteloze greatest hits set te spelen. De nonbelievers zullen alweer geen moeite hebben om van dit concert brandhout te maken. Lenny Kravitz bevestigde alle clichés die hij zich in de loop van zijn carrière eigen maakte, maar hij bezorgde zijn fans wel een avond om nooit te vergeten.
